Մեծ Պահքի ընթացքում Տավուշի թեմի բոլոր հոգևորականներն ավանդաբար յուրաքանչյուր չորեքշաբթի միասնական աղոթքի են կանգնում թեմի եկեղեցիներից մեկում։ Այսօր մեր առաջին հանդիպումն էր։ Աստված օգնական բոլորիս մեր ընթացքի մեջ։

․․․

Լոյս, արարիչ լուսոյ, առաջին լոյս, բնակեալդ ի լոյս անմատոյց. Հայր Երկնաւոր, ի դասուց լուսեղինացն օրհնեալ. ի ծագել լուսոյ առաւօտուս, ծագեա ի հոգիս մեր զլոյս քո իմանալի:

Մեծ Պահքի ընթացքում Տավուշի թեմի բոլոր հոգևորականներն ավանդաբար յուրաքանչյուր չորեքշաբթի միասնական աղոթքի են կանգնում թեմի եկեղեցիներից մեկում։ Այսօր մեր առաջին հանդիպումն էր։ Աստված օգնական բոլորիս մեր ընթացքի մեջ։

․․․

Լոյս, արարիչ լուսոյ, առաջին լոյս, բնակեալդ ի լոյս անմատոյց. Հայր Երկնաւոր, ի դասուց լուսեղինացն օրհնեալ. ի ծագել լուսոյ առաւօտուս, ծագեա ի հոգիս մեր զլոյս քո իմանալի:

 Սրտի խորքերից խոսք Աստուծո հետ

Բան Է

Ա

Սակայն, որպեսզի փրկության հույսն իմ իսպառ չկտրեմ

Եվ, մնալով անզեն, չմատնվեմ ձեռքն այն աներևույթ հակառակորդների,

Որոնց մասին ես հիշատակեցի վերև ահավոր պատկերների տակ,

Եվ որոնք ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ ինքնածին բուսած ընտանի թշնամիներ,

Ապա, ես այստեղ այդ բազմամբոխ ու հզոր մարտիկների դեմ

ցույց պիտի տամ նաև Աստվածային ամենահաղթ և անպարտելի ախոյաններ,

Չնայած որ դա կսկծալի ցավ է,

Անհասանելի ծառերի դժվարակութ պտուղ,

Եվ անկոխ ճամփաների տառապալից տաժանք:

Բայց աչքերից կաթած կաթիլ մի արցունք

Կարող է բանսարկուի չարագունդ զորքերը բոլոր ցամաքեցնել,

Ինչպես տկար խլրտումով գետնաքարշ սողացող

Բազմոտանի զեռուների ու որդերի վրա

Ընկած ձեթի կաթիլ և կամ դույզն ինչ թույն սատակչական:

Հեծեծող սրտի հոգուց դուրս ելած հառաչանքները

Բարկ արևի հետ խառն տոթաշունչ խորշակի պես

Հալեցնում են մեղքերի սառույցները սաստիկ,

Քանզի որդերի պես որքան հեշտածին են մեղքերը,

Նույնքան էլ դյուրամեռ են նրանք այս դիմադրական միջոցներով:

Բ

Բայց ես չպիտի դադարեմ դարձյալ դատելուց ինքս ինձ՝ դատապարտյալիս,

Եվ քարկոծելու անձս հանցապարտ դառն խոսքերով,

Իբրև չարագործ անհամոզելի, փրկությունից զուրկ:

Քանզի եթե ինձ նեղողներից ոմանց սատակեցնում եմ,

Սակայն ոմանց էլ ուժ եմ տալիս ես, որ կենդանանան,

Անդարձ կորստյան մատնելով հոգիս:

Ես տունկս դառնության, որ անառակ վարքի գարշությունը ծաղկեցրի.

Բարունակս ապականաբեր և մահողկուզյան, որ կորստյան գինին երկնեցի.

Քանանի զավակս և ո՜չ Հուդայի՝ մեծ Դանիելի խոսքի համաձայն.

Որդիս գեհենի և ո՛չ արքայության.

Ժառանգս դժոխքի և ոչ թե փառաց փափագելի.

Նյութս տանջանքի և ո՛չ հանգստյան.

Ապերախտս երախտավորիդ և ապաշնորհս բազմապարգևիդ հանդեպ.

Մշտապես մեղավորս երկայնամտիդ հանդեպ.

Բարերարիդ քաղցրությունը դառնացնողս.

Ծառաս չար և վատ, ըստ տերունական հանդիմանության.

Իմաստունս չարագործության մեջ, ըստ նախագուշակության Եսայու.

Ժիրս՝ զազրելի ժանտագործության մեջ.

Փութաջանս՝ Տիրոջը բարկացնելու մեջ.

Մշտաշարժս՝ սատանայական գյուտերի մեջ.

Ես վիշտ հանապազօրյա՝ Արարչին.

Թույլս՝ բարի թռիչքների մեջ.

Ծույլս՝ երանական վիճակ ընտրելու գործում.

Դանդաղս՝ խոստացվածներին ուշք դնելու մեջ.

Անարիս՝ պիտանի և օգտակար ձեռնարկություններում.

Պաշտոնյաս տիրադրուժ և երախտամոռ:

Գ

Վա՜յ մեղավոր հոգուս, որ բարկացրի իմ Արարչին.

Վա՜յ կորստյան որդուս, որ կենդանության պարգևը մոռացա.

Վա՜յ պարտապանիս բյուր ու անհամար այն քանքարներին,

Որոնք անկարող եմ հատուցանել.

Վա՜յ ծանր ու դժվար մեղքերի բեռնակրիս,

Որ չեմ կարող հանգստարան վերադառնալ.

Վա՜յ տերունական մեղքեր գործող հանցավորիս,

Քանի որ չկա հնար՝ հզորին ներկայանալու.

Վա՜յ եղեգընյա դյուրավառ նյութիս,

Որ տոչորվելու եմ գեհենի մեջ.

Վա՜յ ինձ, որ հիշում եմ, թե՝ Աստուծո բարկության նետերն հրեղեն են.

Վա՜յ ինձ՝ հիմարիս, որ չըմբռնեցի,

Թե ծածուկ գործերն հրապարակվելու են անպայման.

Վա՜յ ամբարիշտիս, որ միշտ անդադրում չարությունների ոստայն հյուսեցի.

Վա՜յ ինձ, որ պարարեցի մարմինս իբրև կեր անմեռ որդերի,

Ես ինչպե՞ս պիտի տոկամ թունավոր այդ կտտողներին.

Վա՜յ ինձ, երբ ըմպեմ բաժակը մահվան,

Եվ ինչպե՞ս պիտի կրեմ ես տուգանքն հավիտենական.

Վա՜յ ինձ, երբ ելնի եղկելի մարմնիցս անարժան հոգիս,

Ինչպե՞ս պիտի ներկայանամ ճշմարիտ դատավորին.

Վա՜յ ինձ, երբ լապտերիս յուղն սպառվի,

Զի եթե մարի, էլ չի վառվի նա,

Վա՜յ ինձ պակուցման համար այն ահեղ ու տագնապալից,

Երբ առագաստի մուտքը փակվի.

Վա՜յ ինձ, երբ լսեմ երկնավոր թագավորի վճռով կնքված

Սիրտս դող հանող և սասափելի այն խոսքն ահավոր,–

<Քեզ չեմ ճանաչում>:

 Սրտի խորքերից խոսք Աստուծո հետ

Բան Է

Ա

Սակայն, որպեսզի փրկության հույսն իմ իսպառ չկտրեմ

Եվ, մնալով անզեն, չմատնվեմ ձեռքն այն աներևույթ հակառակորդների,

Որոնց մասին ես հիշատակեցի վերև ահավոր պատկերների տակ,

Եվ որոնք ոչ այլ ինչ են, եթե ոչ ինքնածին բուսած ընտանի թշնամիներ,

Ապա, ես այստեղ այդ բազմամբոխ ու հզոր մարտիկների դեմ

ցույց պիտի տամ նաև Աստվածային ամենահաղթ և անպարտելի ախոյաններ,

Չնայած որ դա կսկծալի ցավ է,

Անհասանելի ծառերի դժվարակութ պտուղ,

Եվ անկոխ ճամփաների տառապալից տաժանք:

Բայց աչքերից կաթած կաթիլ մի արցունք

Կարող է բանսարկուի չարագունդ զորքերը բոլոր ցամաքեցնել,

Ինչպես տկար խլրտումով գետնաքարշ սողացող

Բազմոտանի զեռուների ու որդերի վրա

Ընկած ձեթի կաթիլ և կամ դույզն ինչ թույն սատակչական:

Հեծեծող սրտի հոգուց դուրս ելած հառաչանքները

Բարկ արևի հետ խառն տոթաշունչ խորշակի պես

Հալեցնում են մեղքերի սառույցները սաստիկ,

Քանզի որդերի պես որքան հեշտածին են մեղքերը,

Նույնքան էլ դյուրամեռ են նրանք այս դիմադրական միջոցներով:

Բ

Բայց ես չպիտի դադարեմ դարձյալ դատելուց ինքս ինձ՝ դատապարտյալիս,

Եվ քարկոծելու անձս հանցապարտ դառն խոսքերով,

Իբրև չարագործ անհամոզելի, փրկությունից զուրկ:

Քանզի եթե ինձ նեղողներից ոմանց սատակեցնում եմ,

Սակայն ոմանց էլ ուժ եմ տալիս ես, որ կենդանանան,

Անդարձ կորստյան մատնելով հոգիս:

Ես տունկս դառնության, որ անառակ վարքի գարշությունը ծաղկեցրի.

Բարունակս ապականաբեր և մահողկուզյան, որ կորստյան գինին երկնեցի.

Քանանի զավակս և ո՜չ Հուդայի՝ մեծ Դանիելի խոսքի համաձայն.

Որդիս գեհենի և ո՛չ արքայության.

Ժառանգս դժոխքի և ոչ թե փառաց փափագելի.

Նյութս տանջանքի և ո՛չ հանգստյան.

Ապերախտս երախտավորիդ և ապաշնորհս բազմապարգևիդ հանդեպ.

Մշտապես մեղավորս երկայնամտիդ հանդեպ.

Բարերարիդ քաղցրությունը դառնացնողս.

Ծառաս չար և վատ, ըստ տերունական հանդիմանության.

Իմաստունս չարագործության մեջ, ըստ նախագուշակության Եսայու.

Ժիրս՝ զազրելի ժանտագործության մեջ.

Փութաջանս՝ Տիրոջը բարկացնելու մեջ.

Մշտաշարժս՝ սատանայական գյուտերի մեջ.

Ես վիշտ հանապազօրյա՝ Արարչին.

Թույլս՝ բարի թռիչքների մեջ.

Ծույլս՝ երանական վիճակ ընտրելու գործում.

Դանդաղս՝ խոստացվածներին ուշք դնելու մեջ.

Անարիս՝ պիտանի և օգտակար ձեռնարկություններում.

Պաշտոնյաս տիրադրուժ և երախտամոռ:

Գ

Վա՜յ մեղավոր հոգուս, որ բարկացրի իմ Արարչին.

Վա՜յ կորստյան որդուս, որ կենդանության պարգևը մոռացա.

Վա՜յ պարտապանիս բյուր ու անհամար այն քանքարներին,

Որոնք անկարող եմ հատուցանել.

Վա՜յ ծանր ու դժվար մեղքերի բեռնակրիս,

Որ չեմ կարող հանգստարան վերադառնալ.

Վա՜յ տերունական մեղքեր գործող հանցավորիս,

Քանի որ չկա հնար՝ հզորին ներկայանալու.

Վա՜յ եղեգընյա դյուրավառ նյութիս,

Որ տոչորվելու եմ գեհենի մեջ.

Վա՜յ ինձ, որ հիշում եմ, թե՝ Աստուծո բարկության նետերն հրեղեն են.

Վա՜յ ինձ՝ հիմարիս, որ չըմբռնեցի,

Թե ծածուկ գործերն հրապարակվելու են անպայման.

Վա՜յ ամբարիշտիս, որ միշտ անդադրում չարությունների ոստայն հյուսեցի.

Վա՜յ ինձ, որ պարարեցի մարմինս իբրև կեր անմեռ որդերի,

Ես ինչպե՞ս պիտի տոկամ թունավոր այդ կտտողներին.

Վա՜յ ինձ, երբ ըմպեմ բաժակը մահվան,

Եվ ինչպե՞ս պիտի կրեմ ես տուգանքն հավիտենական.

Վա՜յ ինձ, երբ ելնի եղկելի մարմնիցս անարժան հոգիս,

Ինչպե՞ս պիտի ներկայանամ ճշմարիտ դատավորին.

Վա՜յ ինձ, երբ լապտերիս յուղն սպառվի,

Զի եթե մարի, էլ չի վառվի նա,

Վա՜յ ինձ պակուցման համար այն ահեղ ու տագնապալից,

Երբ առագաստի մուտքը փակվի.

Վա՜յ ինձ, երբ լսեմ երկնավոր թագավորի վճռով կնքված

Սիրտս դող հանող և սասափելի այն խոսքն ահավոր,–

<Քեզ չեմ ճանաչում>: