Մենք պարտվեցինք մեղքին, որովհետև

Հոգևոր Հայաստանը պարտվեց նոր Հայաստանին,

Մարդը պարտվեց քաղաքացուն,

Պաշտամունքը պարտվեց ժամանցին,

Սեռը պարտվեց գենդերին,

Բարոյական հասարակությունը պարտվեց քաղաքացիական հասարակությանը։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մենք պարտվեցինք մեղքին, որովհետև

Հոգևոր Հայաստանը պարտվեց նոր Հայաստանին,

Մարդը պարտվեց քաղաքացուն,

Պաշտամունքը պարտվեց ժամանցին,

Սեռը պարտվեց գենդերին,

Բարոյական հասարակությունը պարտվեց քաղաքացիական հասարակությանը։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Ասում եմ՝ մենք պարտվեցինք մեղքին, և այս շարքի վրա՝ ճշմարտությունը պարտվեց ստին, ազնվությունը պարտվեց կեղծիքին, երփներանգը պարտվեց սև ու սպիտակին, պետական գործիչը պարտվեց բլոգերին, իրական Հայաստանը պարտվեց ֆեյսբուքյան Հայաստանին, ուղղամտությունը պարտվեց չարամտությանը, ազգայինը պարտվեց գլոբալիստներին, քրիստոնեականը պարտվեց ապաքրիստոնեականին, սեռը պարտվեց անսեռությանը, դեմքը պարտվեց անդիմագիծին, ուղղությունը պարտվեց անորոշությանը, պատասխանատվությունը պարտվեց իրավունքին, նաև՝ պատասխանատվությունը պարտվեց անպատասխանատվությանը, պատերազմը պարտվեց PlayStation-ի գիտակցությանը. այդ պատճառով ենք մենք հիմա այստեղ գտնվում։

Եվ ոմանց թվում է, թե ոչ մի բան էլ չի եղել։ Եղել է։ Մենք թաղել ենք մեր տարիների ձեռքբերումը. անարժեք է դարձել մեր անցյալը, անհասկանալի է ներկան, և դեռ չգիտենք՝ ինչպես ենք ձևակերպելու ապագան որպես ամբողջություն՝ ազգ ու պետություն։

Ես չեմ հուսահատեցնում։ Հակառակը՝ ուզում եմ իջեցնել երկիր՝ հողի վրա, ծնկի բերել, մեր գլուխները խոնարհեցնել գետին՝ ճանաչելու ինքներս մեզ, այն հրայրքը ճանաչելու, որ մենք կարծես թե թաղել ենք, և ապա այդպես վեր բարձրանալու։

… Մեր բոլոր համայնքներում, աշխարհի բոլոր ծագերում ամենահայտնի, ամենասիրված եղել է «Գետաշենը»։ Կորուստի մասին երգն է եղել մեր ամենասիրած երգը։

Երևի թե այս պահին մեր Հայրենիքի կորուստով մենք վերադարձանք մեր բնական վիճակին։ Երևի թե այդ 25 տարիերը մեզ համար անսովոր էին, որովհետև չէինք ուզում ողբալ, չէինք ուզում լացել, որովհետև երևի լավ չէինք զգում մեզ, երբ գնում էինք հաղթանակած Արցախ, այլ լավ էինք զգում, երբ գնում էինք մեր պարտված պատմական Հայրենիքը։ Երևի վերադարձանք մեր բնական վիճակին, որովհետև հիմա նոր երգերը կգրվեն, նոր արցունք կթափվի, նոր ողբեր կհյուսվեն։

… Մեր ներկան արդեն ուրվագծված է անցյալում։

… Աստված այսօր խոսում է՝ վերստին հիշեցնելով. եկեք խոսենք իրար հետ։ Ոչ թե եկեք՝ ինձ հետ առևտուր արեք, ոչ թե՝ այդ երկու ամսվա ընթացքին փորձեք Ինձ հասնելու ճանապարհ գտնելու, այլ՝ եկեք խոսենք իրար հետ։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Ասում եմ՝ մենք պարտվեցինք մեղքին, և այս շարքի վրա՝ ճշմարտությունը պարտվեց ստին, ազնվությունը պարտվեց կեղծիքին, երփներանգը պարտվեց սև ու սպիտակին, պետական գործիչը պարտվեց բլոգերին, իրական Հայաստանը պարտվեց ֆեյսբուքյան Հայաստանին, ուղղամտությունը պարտվեց չարամտությանը, ազգայինը պարտվեց գլոբալիստներին, քրիստոնեականը պարտվեց ապաքրիստոնեականին, սեռը պարտվեց անսեռությանը, դեմքը պարտվեց անդիմագիծին, ուղղությունը պարտվեց անորոշությանը, պատասխանատվությունը պարտվեց իրավունքին, նաև՝ պատասխանատվությունը պարտվեց անպատասխանատվությանը, պատերազմը պարտվեց PlayStation-ի գիտակցությանը. այդ պատճառով ենք մենք հիմա այստեղ գտնվում։

Եվ ոմանց թվում է, թե ոչ մի բան էլ չի եղել։ Եղել է։ Մենք թաղել ենք մեր տարիների ձեռքբերումը. անարժեք է դարձել մեր անցյալը, անհասկանալի է ներկան, և դեռ չգիտենք՝ ինչպես ենք ձևակերպելու ապագան որպես ամբողջություն՝ ազգ ու պետություն։

Ես չեմ հուսահատեցնում։ Հակառակը՝ ուզում եմ իջեցնել երկիր՝ հողի վրա, ծնկի բերել, մեր գլուխները խոնարհեցնել գետին՝ ճանաչելու ինքներս մեզ, այն հրայրքը ճանաչելու, որ մենք կարծես թե թաղել ենք, և ապա այդպես վեր բարձրանալու։

… Մեր բոլոր համայնքներում, աշխարհի բոլոր ծագերում ամենահայտնի, ամենասիրված եղել է «Գետաշենը»։ Կորուստի մասին երգն է եղել մեր ամենասիրած երգը։

Երևի թե այս պահին մեր Հայրենիքի կորուստով մենք վերադարձանք մեր բնական վիճակին։ Երևի թե այդ 25 տարիերը մեզ համար անսովոր էին, որովհետև չէինք ուզում ողբալ, չէինք ուզում լացել, որովհետև երևի լավ չէինք զգում մեզ, երբ գնում էինք հաղթանակած Արցախ, այլ լավ էինք զգում, երբ գնում էինք մեր պարտված պատմական Հայրենիքը։ Երևի վերադարձանք մեր բնական վիճակին, որովհետև հիմա նոր երգերը կգրվեն, նոր արցունք կթափվի, նոր ողբեր կհյուսվեն։

… Մեր ներկան արդեն ուրվագծված է անցյալում։

… Աստված այսօր խոսում է՝ վերստին հիշեցնելով. եկեք խոսենք իրար հետ։ Ոչ թե եկեք՝ ինձ հետ առևտուր արեք, ոչ թե՝ այդ երկու ամսվա ընթացքին փորձեք Ինձ հասնելու ճանապարհ գտնելու, այլ՝ եկեք խոսենք իրար հետ։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մենք 44 օր ապրեցինք հաղթանակի, տագնապի, կորուստների, ձեռքբերումների հովիտում։ Այդ 44 օրերի ընթացքում ես մոտավորապես 20 օր գտնվեցի Արցախում, մնացած օրերը այստեղ՝ մեր համայնքներում՝ մեր զավակներին հուղարկավորելու և մեր ընտանիքներին մխիթարելու։

Եղա երևի թե վերջին ոչ զինվորական անձը, ով թողեց Շուշին, տեսավ լքված Ստեփանակերտը, ապրեց մեր ողջ պատմությունն իր ամբողջ բովանդակությամբ և հասկացավ, որ հենց այդպես էլ պիտի լիներ։

Նոյեմբերի 10-ը պիտի դառնա և ընդգրկվի մեր հիշատակների ու հիշեցումների ցանկի մեջ և պիտի նշվի որպես ամոթի և խայտառակության օր։ Ամեն հայ մարդ այդ օրը պիտի տեսնի, զգա, ապրի՝ որպես հիշեցում մեր մեղքի և մեր պարտության։

Բոլոր նրանք, ովքեր կասեն, թե մենք հաղթել ենք՝ սուտ են խոսում, ստախոս են և ավելի են խորացնում մեղքը։ Մենք պարտվել ենք։ Եվ մինչև ամենախորը աստիճանի չընդունենք, որ պարտվել ենք, մենք դարձյալ ենք պարտվելու, և հաղթանակի ու վերականգնումի, վերանորոգության և վերասրբագրումի բացարձակ ոչ հնարավորություն, ոչ լույս, ոչ հույս և ոչ էլ տեսիլք կունենանք։ Այո, մենք չպիտի վախենանք ասելու, որ պարտվել ենք։

Մենք պարտվել ենք մեղքին։

Եվ այս ամբողջ ժամանակահատվածի փիլիսոփայությունն է սա՝ գաղափարական իմասով․ 30 տարի շարունակ՝ ներառյալ վերջին 3 տարին, մենք մեզ ոչ թե վերակառուցեցինք ներսից ու դրսից՝ որպես հավաքականություն, այլ մեր ամբողջ ապրումները, զգացումները՝ որպես ամբողջություն, որպես պետություն, թողեցինք անհատների և ժողովրդի վրա։ Մեղադրեցինք ժողովրդին և նաև չտվեցինք այն պատշաճ պատիվը, որին արժանի էր այս ժողովուրդը, դարձրեցինք թափառական, դարձրեցինք ողորմություն խնդրող, դարձրեցինք դիմադրողականությունից զրկված և դարձրեցինք ամբարտավան, հպարտ, անօրեն մի զանգված։

Այո, մենք պարտվեցինք մեղքին և այս պատճառով․

մեր պետությունը պարտվեց անհատին, մեր բանակը պարտվեց զինվորին, հաշտությունը պարտվեց թշնամությանը, արդարությունը պարտվեց անօրենությանը, հավատքը պարտվեց անհավատությանը, սերը պարտվեց ատելությանը, խոնարհությունը պարտվեց ամբարտավանությանը, հեզությունը պարտվեց հպարտությանը, հոգին պարտվեց «դուխ»-ին, և ոչ ոք պատասխանատվություն չկրեց։

Մենք երկիր չկառուցեցինք, մենք երկրի պատրանքը տվեցինք մեր ժողովրդին։

Խելքի եկեք, ժամանակը մեր օգտին չի աշխատելու։ Վերացրեք այս ատելության մթնոլորտը, հանդարտվեք մի պահ։ Դադար տվեք, հասկանալու համար, թե ինչ է տեղի ունեցել մեր կյանքում։

Ցեղասպանության կրակի միջից ենք անցել, հսկայական հայրենիք ենք կորցրել, դրա մասին կարդացել ենք գրքերում, և ինչ-որ իմաստով պախարակել ենք մեր նախնիներին։ Այն, ինչ որ մենք արել ենք, այսօր մեր գլխին է եկել։ Էլ հեռու չի այն, գրքի մեջ չի գրված․ այսօրվա իրողությունները, հերոսությունները և ամբողջ իրադարձությունները էլ գրքից չենք մենք կարդալու՝ այսօր է տեղի ունենում, մեզ՝ միս ու արյուն մարդկանցս՝ մեր պատասխանատվությամբ։

Մենք կվերականգնվենք միայն այն ժամանակ, երբ ծնկաչոք, արցունքով ու արտասուքով մեր մեղքը խոստոնանելով կասենք՝

մեղա Քեզ, Տեր, մեղա Արարատին, մեղա Արցախին, մեղա Հայաստանին, մեղա իմ ընկերոջը։

Մենք պետք է հավաքվենք։ Մենք պետք է դադար տանք բոլոր իմաստներով՝ մեր մտքերի մեջ, մեր գործողությունների մեջ` հասկանալու համար, թե ի վերջո ինչ ենք ուզում անել:

Սա ասում եմ ոչ թե այսպես լղոզված` «ժողովրդին», այլ ասում եմ մեր երկրի կառավարիչներից սկսած, ռազմաքաղաքական ղեկավարությունից սկսած` բոլորին՝ ընդդիմադիր ուժերին, ոչ ընդդիմադիր ուժերին, կազմակերպություններին, կառույցներին, անհատներին. բոլորիդ եմ ասում։

Դադար տվեք։ Ծնկի եկեք։ Խոստովանեք Ձեր մեղքերը գոնե Ձեր ու Աստծո առջև` մինչև հրապարակային դառնալը։ Բավական է։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մենք 44 օր ապրեցինք հաղթանակի, տագնապի, կորուստների, ձեռքբերումների հովիտում։ Այդ 44 օրերի ընթացքում ես մոտավորապես 20 օր գտնվեցի Արցախում, մնացած օրերը այստեղ՝ մեր համայնքներում՝ մեր զավակներին հուղարկավորելու և մեր ընտանիքներին մխիթարելու։

Եղա երևի թե վերջին ոչ զինվորական անձը, ով թողեց Շուշին, տեսավ լքված Ստեփանակերտը, ապրեց մեր ողջ պատմությունն իր ամբողջ բովանդակությամբ և հասկացավ, որ հենց այդպես էլ պիտի լիներ։

Նոյեմբերի 10-ը պիտի դառնա և ընդգրկվի մեր հիշատակների ու հիշեցումների ցանկի մեջ և պիտի նշվի որպես ամոթի և խայտառակության օր։ Ամեն հայ մարդ այդ օրը պիտի տեսնի, զգա, ապրի՝ որպես հիշեցում մեր մեղքի և մեր պարտության։

Բոլոր նրանք, ովքեր կասեն, թե մենք հաղթել ենք՝ սուտ են խոսում, ստախոս են և ավելի են խորացնում մեղքը։ Մենք պարտվել ենք։ Եվ մինչև ամենախորը աստիճանի չընդունենք, որ պարտվել ենք, մենք դարձյալ ենք պարտվելու, և հաղթանակի ու վերականգնումի, վերանորոգության և վերասրբագրումի բացարձակ ոչ հնարավորություն, ոչ լույս, ոչ հույս և ոչ էլ տեսիլք կունենանք։ Այո, մենք չպիտի վախենանք ասելու, որ պարտվել ենք։

Մենք պարտվել ենք մեղքին։

Եվ այս ամբողջ ժամանակահատվածի փիլիսոփայությունն է սա՝ գաղափարական իմասով․ 30 տարի շարունակ՝ ներառյալ վերջին 3 տարին, մենք մեզ ոչ թե վերակառուցեցինք ներսից ու դրսից՝ որպես հավաքականություն, այլ մեր ամբողջ ապրումները, զգացումները՝ որպես ամբողջություն, որպես պետություն, թողեցինք անհատների և ժողովրդի վրա։ Մեղադրեցինք ժողովրդին և նաև չտվեցինք այն պատշաճ պատիվը, որին արժանի էր այս ժողովուրդը, դարձրեցինք թափառական, դարձրեցինք ողորմություն խնդրող, դարձրեցինք դիմադրողականությունից զրկված և դարձրեցինք ամբարտավան, հպարտ, անօրեն մի զանգված։

Այո, մենք պարտվեցինք մեղքին և այս պատճառով․

մեր պետությունը պարտվեց անհատին, մեր բանակը պարտվեց զինվորին, հաշտությունը պարտվեց թշնամությանը, արդարությունը պարտվեց անօրենությանը, հավատքը պարտվեց անհավատությանը, սերը պարտվեց ատելությանը, խոնարհությունը պարտվեց ամբարտավանությանը, հեզությունը պարտվեց հպարտությանը, հոգին պարտվեց «դուխ»-ին, և ոչ ոք պատասխանատվություն չկրեց։

Մենք երկիր չկառուցեցինք, մենք երկրի պատրանքը տվեցինք մեր ժողովրդին։

Խելքի եկեք, ժամանակը մեր օգտին չի աշխատելու։ Վերացրեք այս ատելության մթնոլորտը, հանդարտվեք մի պահ։ Դադար տվեք, հասկանալու համար, թե ինչ է տեղի ունեցել մեր կյանքում։

Ցեղասպանության կրակի միջից ենք անցել, հսկայական հայրենիք ենք կորցրել, դրա մասին կարդացել ենք գրքերում, և ինչ-որ իմաստով պախարակել ենք մեր նախնիներին։ Այն, ինչ որ մենք արել ենք, այսօր մեր գլխին է եկել։ Էլ հեռու չի այն, գրքի մեջ չի գրված․ այսօրվա իրողությունները, հերոսությունները և ամբողջ իրադարձությունները էլ գրքից չենք մենք կարդալու՝ այսօր է տեղի ունենում, մեզ՝ միս ու արյուն մարդկանցս՝ մեր պատասխանատվությամբ։

Մենք կվերականգնվենք միայն այն ժամանակ, երբ ծնկաչոք, արցունքով ու արտասուքով մեր մեղքը խոստոնանելով կասենք՝

մեղա Քեզ, Տեր, մեղա Արարատին, մեղա Արցախին, մեղա Հայաստանին, մեղա իմ ընկերոջը։

Մենք պետք է հավաքվենք։ Մենք պետք է դադար տանք բոլոր իմաստներով՝ մեր մտքերի մեջ, մեր գործողությունների մեջ` հասկանալու համար, թե ի վերջո ինչ ենք ուզում անել:

Սա ասում եմ ոչ թե այսպես լղոզված` «ժողովրդին», այլ ասում եմ մեր երկրի կառավարիչներից սկսած, ռազմաքաղաքական ղեկավարությունից սկսած` բոլորին՝ ընդդիմադիր ուժերին, ոչ ընդդիմադիր ուժերին, կազմակերպություններին, կառույցներին, անհատներին. բոլորիդ եմ ասում։

Դադար տվեք։ Ծնկի եկեք։ Խոստովանեք Ձեր մեղքերը գոնե Ձեր ու Աստծո առջև` մինչև հրապարակային դառնալը։ Բավական է։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Սա յուրաքանչյուր հայ մարդու, քրիստոնյա մարդու պատերազմն է, անկախ նրանից՝ իր ընտանիքից որևէ մեկը կլինի՞ առաջնագծում, թե՞ ոչ։

․․․ Մեր ամբողջական նվիրումը այրի կնոջ լումայի պես պիտի իրականություն դառնա մեր կյանքում, պիտի լինի ամբողջը տալու պատրաստակամությունը՝ նյութական, հոգևոր, մտավոր ամբողջությամբ։

․․․ Այսօր մենք որևէ ձևով թուլանալու իրավունք չունենք՝ ո՛չ սոցիալական ցանցերում, ո՛չ մեր հարաբերությունների մեջ, ո՛չ այս հողի և գետնի վրա։ Այսօր մենք մեր առաջնագծի համար, այնտեղ գիշեր-ցերեկ, օրնիբուն մեր կյանքի համար իրենց կյանքով վճարող մեր եղբայրների և քույրերի համար երկու բան ունենք անելու․ 1-ինը մեր ազնիվ սրտից, ազնիվ կերպով, մաքուր կերպով՝ ոչ մեր պատկերացրած ամենօրյա վիճակով, մեր աղաչանքով, մեր խոնարհությամբ ԱՂՈԹՔՆ է, 2-րդը՝ մեր ՆՎԻՐԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆԸ և՛ հոգևոր պատերազմի մեջ, և՛ նյութական։

Այս երկուսն անխափան կերպով պիտի լինեն, և պիտի լինեն ամեն օր, ամեն ժամ, որպեսզի մենք կարողանանք վերջնականապես ռազմական հաղթանակ կնքել, և այդ հաղթանակը հաստատել նաև հոգով։ Նյութական հաղթանակի ամրացումն է, որ պիտի տեղի ունենա նաև հոգևոր հաղթանակով։

․․․ Տրվում ենք զանազան գայթակղությունների՝ թուլության, տկարության պատճառով, տրվում ենք չափազանց վնասակար գայթակղությունների։ Այդ գայթակղություններն են եղած և չեղած պատմությունների միմյանց պատմելը։

․․․ Աստված մեզ է տվել պատասխանատվությունը, մեզ է տվել կոչումը, որպեսզի մենք կարողանանք բռնել չարիքի ձեռքը, ոչնչացնել այդ չարիքը և վերջնականապես ոչ միայն մեր ազգի հաղթանակի զգացումն ունենալ, այլ ամբողջ քաղաքակիրթ մարդկության։

․․․ Մեզ թվում էր, թե մի քանի օրվա մեջ այս հարցերը կլուծվեն, և մենք երգ ու պարով կվերադառնանք մեր ցանկացած կյանքին։ Բայց այդպես չէ։ Սա ձգվում է, և երևի թե կձգվի, ոչ ոք չի կարող կանխատեսել, որովհետև մեր թշնամին իր նենգությամբ, իր չարությամբ, իր հարվածված լինելու իրականությունից չի կարողանում հանգստանալ, և նրա միակ ցանկությունն է մեր գոյության բնաջնջումը։

․․․ Մենք հերթական պատերազմ չենք ուզելու և չենք ուզում։ Սա ամեն գնով պետք է լինի մեր վերջնական և վերջին պատերազմը։ Մենք կրենք այն բեռը, որ նախաանկախության շրջանից մեզ է վիճակված եղել և մեր երեխաներին այդ բեռը երբեք էլ չփոխանցվի։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Սա յուրաքանչյուր հայ մարդու, քրիստոնյա մարդու պատերազմն է, անկախ նրանից՝ իր ընտանիքից որևէ մեկը կլինի՞ առաջնագծում, թե՞ ոչ։

․․․ Մեր ամբողջական նվիրումը այրի կնոջ լումայի պես պիտի իրականություն դառնա մեր կյանքում, պիտի լինի ամբողջը տալու պատրաստակամությունը՝ նյութական, հոգևոր, մտավոր ամբողջությամբ։

․․․ Այսօր մենք որևէ ձևով թուլանալու իրավունք չունենք՝ ո՛չ սոցիալական ցանցերում, ո՛չ մեր հարաբերությունների մեջ, ո՛չ այս հողի և գետնի վրա։ Այսօր մենք մեր առաջնագծի համար, այնտեղ գիշեր-ցերեկ, օրնիբուն մեր կյանքի համար իրենց կյանքով վճարող մեր եղբայրների և քույրերի համար երկու բան ունենք անելու․ 1-ինը մեր ազնիվ սրտից, ազնիվ կերպով, մաքուր կերպով՝ ոչ մեր պատկերացրած ամենօրյա վիճակով, մեր աղաչանքով, մեր խոնարհությամբ ԱՂՈԹՔՆ է, 2-րդը՝ մեր ՆՎԻՐԱՏՎՈՒԹՅՈՒՆԸ և՛ հոգևոր պատերազմի մեջ, և՛ նյութական։

Այս երկուսն անխափան կերպով պիտի լինեն, և պիտի լինեն ամեն օր, ամեն ժամ, որպեսզի մենք կարողանանք վերջնականապես ռազմական հաղթանակ կնքել, և այդ հաղթանակը հաստատել նաև հոգով։ Նյութական հաղթանակի ամրացումն է, որ պիտի տեղի ունենա նաև հոգևոր հաղթանակով։

․․․ Տրվում ենք զանազան գայթակղությունների՝ թուլության, տկարության պատճառով, տրվում ենք չափազանց վնասակար գայթակղությունների։ Այդ գայթակղություններն են եղած և չեղած պատմությունների միմյանց պատմելը։

․․․ Աստված մեզ է տվել պատասխանատվությունը, մեզ է տվել կոչումը, որպեսզի մենք կարողանանք բռնել չարիքի ձեռքը, ոչնչացնել այդ չարիքը և վերջնականապես ոչ միայն մեր ազգի հաղթանակի զգացումն ունենալ, այլ ամբողջ քաղաքակիրթ մարդկության։

․․․ Մեզ թվում էր, թե մի քանի օրվա մեջ այս հարցերը կլուծվեն, և մենք երգ ու պարով կվերադառնանք մեր ցանկացած կյանքին։ Բայց այդպես չէ։ Սա ձգվում է, և երևի թե կձգվի, ոչ ոք չի կարող կանխատեսել, որովհետև մեր թշնամին իր նենգությամբ, իր չարությամբ, իր հարվածված լինելու իրականությունից չի կարողանում հանգստանալ, և նրա միակ ցանկությունն է մեր գոյության բնաջնջումը։

․․․ Մենք հերթական պատերազմ չենք ուզելու և չենք ուզում։ Սա ամեն գնով պետք է լինի մեր վերջնական և վերջին պատերազմը։ Մենք կրենք այն բեռը, որ նախաանկախության շրջանից մեզ է վիճակված եղել և մեր երեխաներին այդ բեռը երբեք էլ չփոխանցվի։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մեր տղաներն այսօր մեկը մյուսից ՄԱՀՆ են խլում՝ իրար պաշտպանելով և մեզ բոլորիս պատվար և պատնեշ լինելով։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մեր տղաներն այսօր մեկը մյուսից ՄԱՀՆ են խլում՝ իրար պաշտպանելով և մեզ բոլորիս պատվար և պատնեշ լինելով։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մեր երկիրը Խաչի երկիր է:

… Տավուշի մեր սահմանապահ ժողովրդից, Խաչափայտի Սուրբ մասունքով ողջույն եմ հղում Գանձասարի Սուրբ բարձունքին, Հովհաննես Մկրտչի մասունքներին:

․․․ Մեր Աստվածը խաղաղության Աստված է, բայց միևնույն ժամանակ պատերազմի Աստված է։ Պատերազմի Աստված է հենց այդ խաղաղության հաստատման համար:

… Ես այս խորանից խաղաղության կոչ եմ անում՝ հաղթանակի գնով խաղաղության կոչ:

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Մեր երկիրը Խաչի երկիր է:

… Տավուշի մեր սահմանապահ ժողովրդից, Խաչափայտի Սուրբ մասունքով ողջույն եմ հղում Գանձասարի Սուրբ բարձունքին, Հովհաննես Մկրտչի մասունքներին:

․․․ Մեր Աստվածը խաղաղության Աստված է, բայց միևնույն ժամանակ պատերազմի Աստված է։ Պատերազմի Աստված է հենց այդ խաղաղության հաստատման համար:

… Ես այս խորանից խաղաղության կոչ եմ անում՝ հաղթանակի գնով խաղաղության կոչ:

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Ընտրությունը վերջին հաշվով կամ ամբողջությամբ պատասխանատվություն է։

… Մենք շատ հաճախ ընտրություն ենք կատարում ինքներս մեզ գերագնահատելով։

… Թող Աստված խաղաղությամբ մեր քայլերը, մեր միտքը, մեր հոգին, մեր ձեռքերը, մեր սիրտը, մեր ամբողջ էությունն ուղղի բարին ընտրելու և այս բարու ճանապարհով՝ Աստծո ճանապարհով, խաղաղության և սիրո տարածողները լինելու, խաղաղության և սիրո գործիք դառնալու։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Ընտրությունը վերջին հաշվով կամ ամբողջությամբ պատասխանատվություն է։

… Մենք շատ հաճախ ընտրություն ենք կատարում ինքներս մեզ գերագնահատելով։

… Թող Աստված խաղաղությամբ մեր քայլերը, մեր միտքը, մեր հոգին, մեր ձեռքերը, մեր սիրտը, մեր ամբողջ էությունն ուղղի բարին ընտրելու և այս բարու ճանապարհով՝ Աստծո ճանապարհով, խաղաղության և սիրո տարածողները լինելու, խաղաղության և սիրո գործիք դառնալու։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Փրկություն։ Ի՞նչ է նշանակում «փրկվել»։ Ինչի՞ց փրկվեցինք։ Առաջին իմաստով` փրկությունը ԱԶԱՏԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆ է:

… Երկրորդ իմաստով` փրկությունը հարատև ՇԱՐԺՈՒՄ է:

… Երրորդ իմաստով՝ փրկությունն այն վերջնահանգրվանն է, որը մեզ համար ավելի քան իրական իրականություն է:

… Չորրորդ իմաստով՝ այսօր մեր Տերը խոսում է ԼՈՒՅՍԻ մասին:

… Տասը տարի առաջ այս եկեղեցու դռները բացվեցին բոլորի համար. հատկապես նրանց համար, ովքեր վերադարձի, փրկության, ազատագրության, ազատվելու և նաև նախկինում գործածի համար, հոգևոր իմաստով, պատիվը վերականգնելու և, այդպիսով, իրենց փրկության համար ճանապարհը գտնելու եկան։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Փրկություն։ Ի՞նչ է նշանակում «փրկվել»։ Ինչի՞ց փրկվեցինք։ Առաջին իմաստով` փրկությունը ԱԶԱՏԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆՆ է:

… Երկրորդ իմաստով` փրկությունը հարատև ՇԱՐԺՈՒՄ է:

… Երրորդ իմաստով՝ փրկությունն այն վերջնահանգրվանն է, որը մեզ համար ավելի քան իրական իրականություն է:

… Չորրորդ իմաստով՝ այսօր մեր Տերը խոսում է ԼՈՒՅՍԻ մասին:

… Տասը տարի առաջ այս եկեղեցու դռները բացվեցին բոլորի համար. հատկապես նրանց համար, ովքեր վերադարձի, փրկության, ազատագրության, ազատվելու և նաև նախկինում գործածի համար, հոգևոր իմաստով, պատիվը վերականգնելու և, այդպիսով, իրենց փրկության համար ճանապարհը գտնելու եկան։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Այսօր ավարտվում է մեր առաքելության առաջին շրջանը։ Ինչ ստացվեց, ինչպես ստացվեց՝ այդ բոլորի դատավորը ժամանակը կլինի և Աստված ինքը։ Մենք ակնկալիք չունենք մեր ժողովրդի դատաստանի։

․․․ Մեր բոլոր թերություններն ու պակասությունները վերածելու ենք առավելությունների, մեր բոլոր խնդիրները վերածելու ենք զարգացման հնարավորությունների։ Այս բոլորի առանցքում մարդն է՝ արժանապատիվ մարդը, արժանապատիվ տավուշեցին, և այս բոլորի առանցքում՝ Աստծո օրհնությունը և առաջնորդությունը։

․․․ Մեր տարածաշրջանը, մեր աշխարհը մարդիկ կոչել են ԱՆՀԱՎԱՏ շրջան, ԱՆՀԱՎԱՏՆԵՐԻ շրջան: Տավուշեցին անբաժանելի կերպով ներընդելուզված է Քրիստոսի կյանքի և անձի հետ։

․․․ Այս ժողովուրդը կյանքը գնահատում է մահվանը զուգադիր, առանց հաշվի առնելու մահվան ներկայությունը․ այսպիսի ժողովրդի ենք կոչված ծառայելու։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան

Այսօր ավարտվում է մեր առաքելության առաջին շրջանը։ Ինչ ստացվեց, ինչպես ստացվեց՝ այդ բոլորի դատավորը ժամանակը կլինի և Աստված ինքը։ Մենք ակնկալիք չունենք մեր ժողովրդի դատաստանի։

․․․ Մեր բոլոր թերություններն ու պակասությունները վերածելու ենք առավելությունների, մեր բոլոր խնդիրները վերածելու ենք զարգացման հնարավորությունների։ Այս բոլորի առանցքում մարդն է՝ արժանապատիվ մարդը, արժանապատիվ տավուշեցին, և այս բոլորի առանցքում՝ Աստծո օրհնությունը և առաջնորդությունը։

․․․ Մեր տարածաշրջանը, մեր աշխարհը մարդիկ կոչել են ԱՆՀԱՎԱՏ շրջան, ԱՆՀԱՎԱՏՆԵՐԻ շրջան: Տավուշեցին անբաժանելի կերպով ներընդելուզված է Քրիստոսի կյանքի և անձի հետ։

․․․ Այս ժողովուրդը կյանքը գնահատում է մահվանը զուգադիր, առանց հաշվի առնելու մահվան ներկայությունը․ այսպիսի ժողովրդի ենք կոչված ծառայելու։

Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյան