Տավուշի Արճիս գյուղի եկեղեցին կառուցվել է 19-րդ դարում։ Խորհրդային շրջանում վերածվել է մանկապարտեզի, հետագայում՝ հայտնվել գրեթե գերության մեջ մեր սեփական պետության մեջ, քանի որ եկեղեցու շուրջը գտնվող հողատարածքները սեփականաշնորհվել էին և եկեղեցի գնալու ճանապարհ չկար։Փառք Տիրոջը, որ կարողացանք ճանապարհ բացել դեպի եկեղեցի, և գրեթե մեկ դար Պատարագի կարոտ ամբողջ Արճիսը մասնակցեց այս սուրբ խորհրդին։ Աստծո
Պատմական իրադարձություն․ 100-ամյա լռությունից հետո Արճիս գյուղում կրկին Սուրբ Պատարագի աղոթքները լսվեցին
Տավուշի Արճիս գյուղի եկեղեցին կառուցվել է 19-րդ դարում։
Խորհրդային շրջանում վերածվել է մանկապարտեզի, հետագայում՝ հայտնվել գրեթե գերության մեջ մեր սեփական պետության մեջ, քանի որ եկեղեցու շուրջը գտնվող հողատարածքները սեփականաշնորհվել էին և եկեղեցի գնալու ճանապարհ չկար։Փառք Տիրոջը, որ կարողացանք ճանապարհ բացել դեպի եկեղեցի, և գրեթե մեկ դար Պատարագի կարոտ ամբողջ Արճիսը մասնակցեց այս սուրբ խորհրդին։
Աստծո կամոք կվերականգնենք մեր եկեղեցին և հոգևոր կյանքն այս համայնքում։
Քար առ քար, հոգի առ հոգի պետք է կառուցենք մեր տունը։
Պատմական իրադարձություն․ 100-ամյա լռությունից հետո Արճիս գյուղում կրկին Սուրբ Պատարագի աղոթքները լսվեցին
Տավուշի Արճիս գյուղի եկեղեցին կառուցվել է 19-րդ դարում։
Խորհրդային շրջանում վերածվել է մանկապարտեզի, հետագայում՝ հայտնվել գրեթե գերության մեջ մեր սեփական պետության մեջ, քանի որ եկեղեցու շուրջը գտնվող հողատարածքները սեփականաշնորհվել էին և եկեղեցի գնալու ճանապարհ չկար։Փառք Տիրոջը, որ կարողացանք ճանապարհ բացել դեպի եկեղեցի, և գրեթե մեկ դար Պատարագի կարոտ ամբողջ Արճիսը մասնակցեց այս սուրբ խորհրդին։
Աստծո կամոք կվերականգնենք մեր եկեղեցին և հոգևոր կյանքն այս համայնքում։
Քար առ քար, հոգի առ հոգի պետք է կառուցենք մեր տունը։
Սուրբ Սարգիսը Նոյոմբորյանի տարածաշրջանի հովանավոր սուրբն է։ Այսօրվա Սուրբ Պատարագը և տոնակատարությունը Նոյեմբերյանում։ «Որովհետև մեր պատերազմը մարմնի և արյան հետ չէ, այլ՝ իշխանությունների հետ, պետությունների հետ, այս խավար աշխարհի տիրակալների հետ և երկնքի տակ եղող չար ոգիների հետ։ Ուստի առե՛ք Աստծու սպառազինությունը, որպեսզի կարողանաք չար օրում դեմ կանգնել չարին։ Եվ երբ ամեն ինչ կատարեք, հաստատո՛ւն
Սուրբ Սարգիսը Նոյոմբորյանի տարածաշրջանի հովանավոր սուրբն է։
Այսօրվա Սուրբ Պատարագը և տոնակատարությունը Նոյեմբերյանում։
«Որովհետև մեր պատերազմը մարմնի և արյան հետ չէ, այլ՝ իշխանությունների հետ, պետությունների հետ, այս խավար աշխարհի տիրակալների հետ և երկնքի տակ եղող չար ոգիների հետ։
Ուստի առե՛ք Աստծու սպառազինությունը, որպեսզի կարողանաք չար օրում դեմ կանգնել չարին։ Եվ երբ ամեն ինչ կատարեք, հաստատո՛ւն կացեք՝ տեղում պինդ կանգնած, ձեր մեջքերը գոտեպնդած ճշմարտությամբ, և հագած արդարության զրահը՝ ձեր ոտքերը ամրացե՛ք խաղաղության Ավետարանի պատրաստությամբ։
Եվ այս բոլորի վրա, առե՛ք հավատի վահանը, որով պիտի կարողանաք հանգցնել չարի բոլոր մխացող նետերը։
Եվ առե՛ք փրկության սաղավարտն ու Հոգու սուսերը, որ է Աստծու խոսքը» (Պողոսի նամակը եփեսացիներին 6:12-17)։
Սուրբ Սարգսի տոնը․ Նոյեմբերյան
Սուրբ Սարգիսը Նոյոմբորյանի տարածաշրջանի հովանավոր սուրբն է։
Այսօրվա Սուրբ Պատարագը և տոնակատարությունը Նոյեմբերյանում։
«Որովհետև մեր պատերազմը մարմնի և արյան հետ չէ, այլ՝ իշխանությունների հետ, պետությունների հետ, այս խավար աշխարհի տիրակալների հետ և երկնքի տակ եղող չար ոգիների հետ։
Ուստի առե՛ք Աստծու սպառազինությունը, որպեսզի կարողանաք չար օրում դեմ կանգնել չարին։ Եվ երբ ամեն ինչ կատարեք, հաստատո՛ւն կացեք՝ տեղում պինդ կանգնած, ձեր մեջքերը գոտեպնդած ճշմարտությամբ, և հագած արդարության զրահը՝ ձեր ոտքերը ամրացե՛ք խաղաղության Ավետարանի պատրաստությամբ։
Եվ այս բոլորի վրա, առե՛ք հավատի վահանը, որով պիտի կարողանաք հանգցնել չարի բոլոր մխացող նետերը։
Եվ առե՛ք փրկության սաղավարտն ու Հոգու սուսերը, որ է Աստծու խոսքը» (Պողոսի նամակը եփեսացիներին 6:12-17)։
ԵԿԵ՛Ք ՏՈՒՆ, ՄԵՐ ՄԱՅՐԸ ՀԻՎԱՆԴ ՈՒ ԽՈՑՎԱԾ Է, ՄԵՆՔ ԻՐԱՎՈՒՆՔ ՉՈՒՆԵՆՔ ԻՐԵՆ ԱՅՍՊԵՍ ԹՈՂՆԵԼՈՒ։ՎԵՐԱԴԱՐՁԵ՛Ք, ԶՈՐԱՑՐԵ՛Ք և ԶՈՐԱՑԵ՛Ք ««Այս բաները ասացի ձեզ, որպեսզի ինձնով խաղաղություն ունենաք: Այստեղ աշխարհում նեղություն պիտի ունենաք, սակայն քաջալերվեցե՛ք, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին» (Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 16.33) Այստեղ մեր Տերը երկու գաղափարներ է փոխանցում մեզ՝ խաղաղություն և հաղթանակ։ Միմյանցից զատ այս երկու
Բագրատ Սրբազանը պատարագ մատուցեց ԱՄՆ Արևմտյան թեմի Սրբոց Ղևոնդյանց մայր տաճարում
ԵԿԵ՛Ք ՏՈՒՆ, ՄԵՐ ՄԱՅՐԸ ՀԻՎԱՆԴ ՈՒ ԽՈՑՎԱԾ Է, ՄԵՆՔ ԻՐԱՎՈՒՆՔ ՉՈՒՆԵՆՔ ԻՐԵՆ ԱՅՍՊԵՍ ԹՈՂՆԵԼՈՒ։ՎԵՐԱԴԱՐՁԵ՛Ք, ԶՈՐԱՑՐԵ՛Ք և ԶՈՐԱՑԵ՛Ք
««Այս բաները ասացի ձեզ, որպեսզի ինձնով խաղաղություն ունենաք: Այստեղ աշխարհում նեղություն պիտի ունենաք, սակայն քաջալերվեցե՛ք, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին» (Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 16.33)
Այստեղ մեր Տերը երկու գաղափարներ է փոխանցում մեզ՝ խաղաղություն և հաղթանակ։ Միմյանցից զատ այս երկու գաղափարները գոյություն չունեն։ Մարդու կյանքում չի կարող լինել խաղաղություն, եթե չունի հաղթանակ։ Չի կարող լինել հաղթանակ, եթե մարդ չունի իր ներսում աստվածային խաղաղությունը՝ իր ճանապարհ հարթելու դեպի հաղթանակ։
Խաղաղությունը հենց այնպես տրված չի լինում։ Խաղաղությունը պայքարով, պատերազմով է ձեռք բերվում։
Կոնֆլիկտից, հակառակությունից է ծնվում խաղաղությունը, և այդ խաղաղությունը ծնվում է այն դեպքում, երբ դու հաղթանակում ես։ Եթե պարտված ես, ուրեմն ենթարկված ես այն ուժերին, որոնք քո կյանքի ամբողջության ու քեզ հետ գտնվում են հակառակության մեջ։ Սա ճիշտ է անձնական իմաստով՝ որպես մարդ, և որպես հավաքականություն։Խաղաղությունը ենթադրում է կոնֆլիկտ,խաղաղությունը ենթադրում է պատերազմ, խաղաղությունը ենթադրում է հակառակություն,խաղաղությունը ենթադրում է նաև հաղթանակ։Սա է խաղաղության գինը՝ պայքար, կռիվ և հաղթանակ։
Չկա այլ միջոց և տարբերակ մարդու համար, չկա այլ միջոց և տարբերակ որևէ երկրի, պետության համար։…Այս օրերին մեր կյանքի ճշմարտության պատկերն է արտահայտված Տիրոջ այս խոսքում՝ առնչված Հայաստան աշխարհին՝ անբաժանելի՛, անօտարելի՛ Արցախով։ Այն յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված ճշմարտությունն է, յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված ուրախության պատմությունն է, յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված արժանապատվության կենսագրությունն է։ Երբեմն մենք ուզում ենք մտածել այդ մասին, երբեմն մենք այն հեռացնում ենք մեր կյանքից։
․․․Հաղթանակած խաղաղությունն է Աստծո հետ ապրելու ուխտը։ Մեր Տերն է ասում դա․ -«Քաջալերվեցե՛ք, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին։ Ե՛ս եմ հաղթել աշխարհին, և, եթե դուք ինձ հավաքում եք, հետևում եք իմ կյանքին, իմ բերած առաքելությանն ու հաղթանակին, իմ սիրուն, ուրեմն դուք էլ ի վիճակի եք հաղթելու»։ «Մի՛ վախեցեք»,-ասում է Տերը,- «Քաջալերվեցե՛ք, հաղթե՛ք աշխարհին, հաղթեք որպես ինձ հավատարիմ անդրանիկ ազգ, որպես ազգ, որը միայն ստեղծել է ու ստեղծում է, որի պատմությունը ավելի շատ արյուն է տեսել, քան ջուր, որի պատմությունը խաչի աստվածաբանության պատմությունն է, բայց, միևնույն ժամանակ հարության հաղթանակի, որի պատմությունը Քրիստոսի պատմությունն է։
Այսպիսի ազգ եք դուք, այլ կերպ մի՛ ապրեք։ Այդ վեհությանն ու անդրանկությանը արժենի կյանք ունեցեք և այդպես գործեք։ Մի՛ վախեցեք, մի՛ վախեցեք ոչնչից, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին»,- ասում է մեր Տերը։
․․․Տավուշում 30 տարի շարունակ մեծ ուրախությամբ ու պատվով կրել են սահմանապահ լինելու պատիվը, չեն վստահել ուրիշին, ասելով, որ սա մեր պատիվն է, մենք ենք կոչված կրելու այն։ Մեր մանկապարտեզները, դպրոցներն անընդհատ խոցված են եղել թշնամական գնդակներից, բայց, այդուհանդերձ, այդ ժողովուրդը ուխտ է կնքել ապրելու այդտեղ արժանապատվությամբ, ինչպես մեր Արցախ աշխարհում։
․․․Մնում է միայն անդադրում գործելու՝ ՉԱՐԱԶԵՐԾ և ՑԱՎԱԶԵՐԾ Հայաստան, Արցախ և հայ ժողովուրդ ունենալու համար աշխարհի բոլոր ծագերում։ Մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ սիրո մեջ, մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ առավել վստահության մեջ, մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ ունեցած ներողամտության մեջ՝ իրար անընդհատ պատիվ տալու մեջ առաջ ընկնելով և ոչ թե պատիվը գողանալով։ Մնում է միայն գործել, երբեք հույս չունենալով որևէ մեկի վրա հյուսիսում, հարավում, արևելքում, արևմուտքում, այլ մեր հույսը լինի մեր ներքին ուժականությունը՝ որպես ազգ, և մեր հույսը լինի մեր հավատքի, մեր Տիրոջ վրա՝ որպես մեր սեփական Աստվածը, ինչպես Նա է ասում։
․․․Մենք կա՛մ ապրելու ենք հաղթանակի տեսիլքով՝ հավերժական խաղաղություն ունենալու թե՛ անձնական, թե՛ հավաքական նկարագրով, և կա՛մ ապրելու ենք որպես նզովված ժողովուրդ՝ այդ նզովքի ծանրության տակ, հեղված արյունի ծանրության տակ, որին, թերևս, երբեք էլ արժանի չլինենք։
Մեջտեղը ընտրություն գոյություն չունի, հավատացե՛ք։Մեր ընտրությունը, իմ ապրումով, հաղթանակած խաղաղությունն է։ ՀԱՂԹԱՆԱԿԱԾ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ․սա պետք է լինի մեր միակ և անփոխարինելի ճանապարհը։
․․․Իմ խնդրանքը, ժողովուրդ ջան (ԱՄՆ, Լոս Անջելես-խմբ․)․ չհուսահատվեք և չհուսախաբվեք ձեր Հայրենիքից։ Շո՛ւտ վերադարձեք տուն, այցելե՛ք Հայաստան, այցելե՛ք Արցախ։
Նախ, այստեղ երբեք թույլ չտաք ձեր կյանքում թշնամություն ու բաժանում սերմանվի, ինչպիսի տեսքով էլ դրանք գան։ Հայաստանն արդեն ատելության ու թշնամության մարտադաշտ է դարձած, թույլ չտաք, որ այդ թույնն այստեղ ևս հասնի։ Եվ, ապա, այդ սիրով վերադարձեք տուն, այցելե՛ք մեր երկիր՝ ձեր տուն, ձեր բնօրրան, ձեր երազների, մանկության, պատանեկության, բոլոր ապրումների, ձեր հարազատ շիրիմների, շնչված օդի իրականությունը վերադարձեք։Եկե՛ք տուն, մեր մայրը հիվանդ ու խոցված է, մենք իրավունք չունենք այսպես թողնելու իրեն։Վերադարձե՛ք, զորացրե՛ք և զորացե՛ք»
Բագրատ Սրբազանը պատարագ մատուցեց ԱՄՆ Արևմտյան թեմի Սրբոց Ղևոնդյանց մայր տաճարում
ԵԿԵ՛Ք ՏՈՒՆ, ՄԵՐ ՄԱՅՐԸ ՀԻՎԱՆԴ ՈՒ ԽՈՑՎԱԾ Է, ՄԵՆՔ ԻՐԱՎՈՒՆՔ ՉՈՒՆԵՆՔ ԻՐԵՆ ԱՅՍՊԵՍ ԹՈՂՆԵԼՈՒ։ՎԵՐԱԴԱՐՁԵ՛Ք, ԶՈՐԱՑՐԵ՛Ք և ԶՈՐԱՑԵ՛Ք
««Այս բաները ասացի ձեզ, որպեսզի ինձնով խաղաղություն ունենաք: Այստեղ աշխարհում նեղություն պիտի ունենաք, սակայն քաջալերվեցե՛ք, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին» (Ավետարան ըստ Հովհաննեսի 16.33)
Այստեղ մեր Տերը երկու գաղափարներ է փոխանցում մեզ՝ խաղաղություն և հաղթանակ։ Միմյանցից զատ այս երկու գաղափարները գոյություն չունեն։ Մարդու կյանքում չի կարող լինել խաղաղություն, եթե չունի հաղթանակ։ Չի կարող լինել հաղթանակ, եթե մարդ չունի իր ներսում աստվածային խաղաղությունը՝ իր ճանապարհ հարթելու դեպի հաղթանակ։
Խաղաղությունը հենց այնպես տրված չի լինում։ Խաղաղությունը պայքարով, պատերազմով է ձեռք բերվում։
Կոնֆլիկտից, հակառակությունից է ծնվում խաղաղությունը, և այդ խաղաղությունը ծնվում է այն դեպքում, երբ դու հաղթանակում ես։ Եթե պարտված ես, ուրեմն ենթարկված ես այն ուժերին, որոնք քո կյանքի ամբողջության ու քեզ հետ գտնվում են հակառակության մեջ։ Սա ճիշտ է անձնական իմաստով՝ որպես մարդ, և որպես հավաքականություն։Խաղաղությունը ենթադրում է կոնֆլիկտ,խաղաղությունը ենթադրում է պատերազմ, խաղաղությունը ենթադրում է հակառակություն,խաղաղությունը ենթադրում է նաև հաղթանակ։Սա է խաղաղության գինը՝ պայքար, կռիվ և հաղթանակ։
Չկա այլ միջոց և տարբերակ մարդու համար, չկա այլ միջոց և տարբերակ որևէ երկրի, պետության համար։…Այս օրերին մեր կյանքի ճշմարտության պատկերն է արտահայտված Տիրոջ այս խոսքում՝ առնչված Հայաստան աշխարհին՝ անբաժանելի՛, անօտարելի՛ Արցախով։ Այն յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված ճշմարտությունն է, յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված ուրախության պատմությունն է, յուրաքանչյուրիդ կյանքից գողացված արժանապատվության կենսագրությունն է։ Երբեմն մենք ուզում ենք մտածել այդ մասին, երբեմն մենք այն հեռացնում ենք մեր կյանքից։
․․․Հաղթանակած խաղաղությունն է Աստծո հետ ապրելու ուխտը։ Մեր Տերն է ասում դա․ -«Քաջալերվեցե՛ք, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին։ Ե՛ս եմ հաղթել աշխարհին, և, եթե դուք ինձ հավաքում եք, հետևում եք իմ կյանքին, իմ բերած առաքելությանն ու հաղթանակին, իմ սիրուն, ուրեմն դուք էլ ի վիճակի եք հաղթելու»։ «Մի՛ վախեցեք»,-ասում է Տերը,- «Քաջալերվեցե՛ք, հաղթե՛ք աշխարհին, հաղթեք որպես ինձ հավատարիմ անդրանիկ ազգ, որպես ազգ, որը միայն ստեղծել է ու ստեղծում է, որի պատմությունը ավելի շատ արյուն է տեսել, քան ջուր, որի պատմությունը խաչի աստվածաբանության պատմությունն է, բայց, միևնույն ժամանակ հարության հաղթանակի, որի պատմությունը Քրիստոսի պատմությունն է։
Այսպիսի ազգ եք դուք, այլ կերպ մի՛ ապրեք։ Այդ վեհությանն ու անդրանկությանը արժենի կյանք ունեցեք և այդպես գործեք։ Մի՛ վախեցեք, մի՛ վախեցեք ոչնչից, որովհետև ես հաղթեցի աշխարհին»,- ասում է մեր Տերը։
․․․Տավուշում 30 տարի շարունակ մեծ ուրախությամբ ու պատվով կրել են սահմանապահ լինելու պատիվը, չեն վստահել ուրիշին, ասելով, որ սա մեր պատիվն է, մենք ենք կոչված կրելու այն։ Մեր մանկապարտեզները, դպրոցներն անընդհատ խոցված են եղել թշնամական գնդակներից, բայց, այդուհանդերձ, այդ ժողովուրդը ուխտ է կնքել ապրելու այդտեղ արժանապատվությամբ, ինչպես մեր Արցախ աշխարհում։
․․․Մնում է միայն անդադրում գործելու՝ ՉԱՐԱԶԵՐԾ և ՑԱՎԱԶԵՐԾ Հայաստան, Արցախ և հայ ժողովուրդ ունենալու համար աշխարհի բոլոր ծագերում։ Մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ սիրո մեջ, մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ առավել վստահության մեջ, մեզ մնում է գործել իրար նկատմամբ ունեցած ներողամտության մեջ՝ իրար անընդհատ պատիվ տալու մեջ առաջ ընկնելով և ոչ թե պատիվը գողանալով։ Մնում է միայն գործել, երբեք հույս չունենալով որևէ մեկի վրա հյուսիսում, հարավում, արևելքում, արևմուտքում, այլ մեր հույսը լինի մեր ներքին ուժականությունը՝ որպես ազգ, և մեր հույսը լինի մեր հավատքի, մեր Տիրոջ վրա՝ որպես մեր սեփական Աստվածը, ինչպես Նա է ասում։
․․․Մենք կա՛մ ապրելու ենք հաղթանակի տեսիլքով՝ հավերժական խաղաղություն ունենալու թե՛ անձնական, թե՛ հավաքական նկարագրով, և կա՛մ ապրելու ենք որպես նզովված ժողովուրդ՝ այդ նզովքի ծանրության տակ, հեղված արյունի ծանրության տակ, որին, թերևս, երբեք էլ արժանի չլինենք։
Մեջտեղը ընտրություն գոյություն չունի, հավատացե՛ք։Մեր ընտրությունը, իմ ապրումով, հաղթանակած խաղաղությունն է։ ՀԱՂԹԱՆԱԿԱԾ ԽԱՂԱՂՈՒԹՅՈՒՆ․սա պետք է լինի մեր միակ և անփոխարինելի ճանապարհը։
․․․Իմ խնդրանքը, ժողովուրդ ջան (ԱՄՆ, Լոս Անջելես-խմբ․)․ չհուսահատվեք և չհուսախաբվեք ձեր Հայրենիքից։ Շո՛ւտ վերադարձեք տուն, այցելե՛ք Հայաստան, այցելե՛ք Արցախ։
Նախ, այստեղ երբեք թույլ չտաք ձեր կյանքում թշնամություն ու բաժանում սերմանվի, ինչպիսի տեսքով էլ դրանք գան։ Հայաստանն արդեն ատելության ու թշնամության մարտադաշտ է դարձած, թույլ չտաք, որ այդ թույնն այստեղ ևս հասնի։ Եվ, ապա, այդ սիրով վերադարձեք տուն, այցելե՛ք մեր երկիր՝ ձեր տուն, ձեր բնօրրան, ձեր երազների, մանկության, պատանեկության, բոլոր ապրումների, ձեր հարազատ շիրիմների, շնչված օդի իրականությունը վերադարձեք։Եկե՛ք տուն, մեր մայրը հիվանդ ու խոցված է, մենք իրավունք չունենք այսպես թողնելու իրեն։Վերադարձե՛ք, զորացրե՛ք և զորացե՛ք»
«Զգացողությունս․ մեր բոլոր նախկին կատարածները, կարծես, բովանդակազրկված լինեն։ ․․․ Այս ամբողջ ընթացքում եկեղեցին՝ Մայր Աթոռի գլխավորությամբ, շատ մեծ բեռ է վերցրել իր ուսերին՝ մեր ժողովրդի սոցիալ-տնտեսական կարիքներն իր չափով հոգալու, որովհետև դա դավանական միտք է, եկեղեցու մտածողությունն է՝ մարդու արժեքի, արժանապատվության, աշխատանքի սրբազնության։ Բայց դա պետական գործառույթ է, մենք իրավունք չունենք կառավարության ձեռքից խլելու այդ
#NEWSROOM INTERVIEW | ՏԱՎՈՒՇԻ ԹԵՄԻ ԱՌԱՋՆՈՐԴ ԲԱԳՐԱՏ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ԳԱԼՍՏԱՆՅԱՆ
«Զգացողությունս․ մեր բոլոր նախկին կատարածները, կարծես, բովանդակազրկված լինեն։
․․․ Այս ամբողջ ընթացքում եկեղեցին՝ Մայր Աթոռի գլխավորությամբ, շատ մեծ բեռ է վերցրել իր ուսերին՝ մեր ժողովրդի սոցիալ-տնտեսական կարիքներն իր չափով հոգալու, որովհետև դա դավանական միտք է, եկեղեցու մտածողությունն է՝ մարդու արժեքի, արժանապատվության, աշխատանքի սրբազնության։
Բայց դա պետական գործառույթ է, մենք իրավունք չունենք կառավարության ձեռքից խլելու այդ մենաշնորհը, մենք պետք է թողնենք, որպեսզի իրենք աշխատեն, գործեն, հանգիստ չնստեն իրենց տեղերում, և մարդիկ էլ հանգիստ չզգան իրենց, որ ինչ-որ ձևերով իրենց խնդիրները կլուծվեն, այլ կոնկրետ պետական գործառույթներն իրականանան։ Սա մեր երկրում ամենակարևոր խնդիրն է։
Պետական գործառույթը բացարձակ տեղի չի ունենում և դա պե՛տք է գործի մեր երկրում, և մենք էլ չպիտի շնորհակալ լինենք դա անելու համար՝ ասֆալտ անելու, ջուր քաշելու, դպրոց ու մանկապարտեզ սարքելու։ Դա մեր տված գումարներից է սարքված և իրենց առաջին պարտականությունն է։
… Եթե մեր իրականությունը նույնը չէ, մենք էլ չենք կարող,ինչպես ժամանակին էր, նույնությամբ գործելու ու ապրելու։ Եթե նույնն է իրականությունը, ապա ո՞ւր են մեր տղաները, ո՞ւր է մեր Հայրենիքը։
․․․ Մեր գլուխը վեր բռնած ազգերի շարքում վեհությամբ քայլելու զգացումն այսօր կոտրվել է։ Մեր հայրենակիցները որ քայլում են այս փողոցներում (Սփյուռքում – խմբ․), ես չեմ կարծում, որ գլուխներն այնպես բարձր են քայլում, ինչպես նախկինում էր, մանավանդ իրենց ոչ հայ ծանոթների մեջ, որովհետև խղճահարությունից բացի ուրիշ բան չեն արթնացնում իրենց ծանոթների շրջանակում։ Ավելի լավ է վերանաս, քան խղճահարության հայացքների ներքո ապրես»։
#NEWSROOM INTERVIEW | ՏԱՎՈՒՇԻ ԹԵՄԻ ԱՌԱՋՆՈՐԴ ԲԱԳՐԱՏ ԵՊԻՍԿՈՊՈՍ ԳԱԼՍՏԱՆՅԱՆ
«Զգացողությունս․ մեր բոլոր նախկին կատարածները, կարծես, բովանդակազրկված լինեն։
․․․ Այս ամբողջ ընթացքում եկեղեցին՝ Մայր Աթոռի գլխավորությամբ, շատ մեծ բեռ է վերցրել իր ուսերին՝ մեր ժողովրդի սոցիալ-տնտեսական կարիքներն իր չափով հոգալու, որովհետև դա դավանական միտք է, եկեղեցու մտածողությունն է՝ մարդու արժեքի, արժանապատվության, աշխատանքի սրբազնության։
Բայց դա պետական գործառույթ է, մենք իրավունք չունենք կառավարության ձեռքից խլելու այդ մենաշնորհը, մենք պետք է թողնենք, որպեսզի իրենք աշխատեն, գործեն, հանգիստ չնստեն իրենց տեղերում, և մարդիկ էլ հանգիստ չզգան իրենց, որ ինչ-որ ձևերով իրենց խնդիրները կլուծվեն, այլ կոնկրետ պետական գործառույթներն իրականանան։ Սա մեր երկրում ամենակարևոր խնդիրն է։
Պետական գործառույթը բացարձակ տեղի չի ունենում և դա պե՛տք է գործի մեր երկրում, և մենք էլ չպիտի շնորհակալ լինենք դա անելու համար՝ ասֆալտ անելու, ջուր քաշելու, դպրոց ու մանկապարտեզ սարքելու։ Դա մեր տված գումարներից է սարքված և իրենց առաջին պարտականությունն է։
… Եթե մեր իրականությունը նույնը չէ, մենք էլ չենք կարող,ինչպես ժամանակին էր, նույնությամբ գործելու ու ապրելու։ Եթե նույնն է իրականությունը, ապա ո՞ւր են մեր տղաները, ո՞ւր է մեր Հայրենիքը։
․․․ Մեր գլուխը վեր բռնած ազգերի շարքում վեհությամբ քայլելու զգացումն այսօր կոտրվել է։ Մեր հայրենակիցները որ քայլում են այս փողոցներում (Սփյուռքում – խմբ․), ես չեմ կարծում, որ գլուխներն այնպես բարձր են քայլում, ինչպես նախկինում էր, մանավանդ իրենց ոչ հայ ծանոթների մեջ, որովհետև խղճահարությունից բացի ուրիշ բան չեն արթնացնում իրենց ծանոթների շրջանակում։ Ավելի լավ է վերանաս, քան խղճահարության հայացքների ներքո ապրես»։
«Քրիստոսի արձանի կառուցումը մեր դավանանքին և ընկալումներին չի համապատասխանում:Ես նպատակը չեմ հասկանում և այն որոշակի իմաստով ձևակերպված չէ։ Ինչու՞ հենց այս ժամանակահատվածում։ Ինչու՞ Քրիստոսի արձան։ Սրանք հարցեր են, որոնք կյանքի իրավունք ունեն, քանի որ նպատակն էլ հստակ չէ։ Եթե առաջին քրիստոնյա ազգ եք, ապա մենք շատ ավելի ուրիշ բաներ կարող ենք իրականացնել, այլ ոչ թե
Քրիստոսի արձանի կառուցումը մեր դավանանքին և ընկալումներին չի համապատասխանում. Բագրատ Սրբազան
«Քրիստոսի արձանի կառուցումը մեր դավանանքին և ընկալումներին չի համապատասխանում:Ես նպատակը չեմ հասկանում և այն որոշակի իմաստով ձևակերպված չէ։ Ինչու՞ հենց այս ժամանակահատվածում։ Ինչու՞ Քրիստոսի արձան։ Սրանք հարցեր են, որոնք կյանքի իրավունք ունեն, քանի որ նպատակն էլ հստակ չէ։ Եթե առաջին քրիստոնյա ազգ եք, ապա մենք շատ ավելի ուրիշ բաներ կարող ենք իրականացնել, այլ ոչ թե կենտրոնանալ այդ արձանի վրա։ Դա ուղղալի առաջնահերթություն չունի մեր կյանքում։
․․․Պատերազմն, ինքնին լինելով ողբերգություն և աղետ, նաև մեծ հնարավորություն էր մեզ համար մեր արժանապատվությունը հաստատելու և միջոցներ ձեռնարկելու, մեր իրավունքները պարտադրելու համար։
․․․Հոգևոր արժեքների շատ խորը ճգնաժամի մեջ ենք մենք ապրում, որը մեր 21-րդ դարի նկարագիրն է, մանավանդ՝ 44–օրվա պատերազմից հետո։ Տնտեսության զարգացումը շատ լավ է, բայց գերնպատակ և վերջնանպատակ, պաշտարմունքի հասնող դա չի կարող լինել։
Մեր Տերը ինքն է ասում` «ես եմ կենդանի հացը, ձեր հայրերը մանանան կերան անապատում, բայց մեռան»։ Այսինքն՝ մանանան՝ այդ հացը պիտանի է, ցանկալի, բայց դա կարևոր չի, մեռնող է դա։ Չի կարելի միայն այդ նպատակով կամ մղվածությամբ ապրել կյանքում։ Սա պարզ օրինակներից մեկն է․ մենք հայրենիքի հսկայական կորուստ ունենք, իսկ մեզ մատուցվում է ճանապարհներ, տնտեսական զարգացում, առևտուր։ Դա խոսում է արժեքների և հոգևոր ճգնաժամի մասին։
․․․Այսօրվա խնդիրը գաղափարական դաշտ ստեղծելն է, մենք կոչված ենք գաղափարների և արժեքների ճիշտ մատուցման։ Այսօր մեր իրականության մեջ քննարկումը կամ իրավիճակի վերլուծությունը մեծ մասամբ հայհոյանքների կամ փառաբանության տիրույթում են։ Դժբաղտաբար, պետական մակարդակով չի արվում գաղափարների վերլուծությունը և մաքրությունը, որպեսզի մարդկանց ուղղություն տրվի։ Պետք է ստեղծել գաղափարական դաշտ, արժեքների վերագնահատման մասին անընդհատ խոսել։
․․․Հոգևոր կրթության անհրաժեշտություն է՝ նոր որակի և նոր մտքերի, քանի որ պատերազմից հետո այլ կյանքում ենք, այլ իրավիճակում ենք։ Սա անշուշտ երկար ժամանակի հարց է, բայց Եկեղեցին միշտ երկար ժամանակի մասին է մտածել։
․․․Եկեղեցին իր ծոցում մշտական կրել է պետականության տեսիլքը՝ անկախ նրանից թե այս օրերին ինչ հարձակումներ են տեղի ունենում այն գաղափարի վրա, որ եկեղեցին պատճառ է եղել պետության քանդմանը՝ բերելով օրինակներ 4 –րդ, 11–րդ դարերից։ Խոսում են Պապ թագավորի, Պետրոս Գետադարձի մասին։ Բայց մի բան մոռանում են, որ այդ պետության տեսիլքը եկեղեցին կրել է իր ներսում և դրա բանաձևային իմաստով լավագույն արտահայտությունը 5–րդ դարում Սահակ Պարթև կաթողիկոսն է տալիս, ասելով` երբ նախարարները, իշխանական տները իրեն մոտեցան, որպեսզի արքային գահազուրկ անի և նրա տեղը ինչ–որ մի պարսիկին կարգի, Սահակ Պարթև կաթողիկոսն իր խոսքի ձեակերպումն այսպես տվեց` «ես իմ հիվանդ գառնուկին չեմ փոխի առողջ գայլի հետ, որի գոյությունը արդեն սպառնալիք է մեզ համար», և սա կրկնվում է նաև Կիլիկյան թագավորության ժամանակ։
Մենք միշտ ասել ենք հոգու և մարմնի հարաբերակցության մասին, չի կարող մեկը տկարանալ, իսկ մյուսը՝ ուժեղանալ, ինչքան հոգին ուժեղ է, այնքան մարմինը կարող է ուժեղ լինի և հակառակը։ Սա բոլոր ժամանակներում եկեղեցի և պետության հասկացողությունը ընգրկումն է։ Այդ մոդելը եղել է Գրիգոր Լուսավորիչ – Տրդատ թագավոր, Վռամշապուհ արքա – Սահակ Պարթև կաթողիկոս ժամանակներում։
Մենք պիտի փորձենք այս մոդելը վերագտնել այսօրվա կյանքում, այլ ոչ թե փորձենք գնալ արհեստական մրցակցությանը։
Երբ մենք մի բան խոսում ենք, ասում են քաղաքականության մեջ մի խառնվենք, բայց սա մեր կյանքն է, իմ կենսագրությունն է, իմ պատմությունը, ժառանգությունը, հայրենիքն, իմ պետությունը, իմ ժողովուրդը, որի ծոցից ծնվել եմ որպես հոգևորական։ Այդ բոլոր արժեքների տեր կանգնելու ուխտ եմ կնքել ես։ Այսինքն՝ այդ բաժանման սկզբունքը անհասկանալի է։
Ժողովրդի կյանքի բարելավումը և փոփոխությունը կապված է իր հոգևոր ընկալումների և արժեքների հետ։ Պետությունն էլ պետք է այդպես գործի, ոչ թե բոլորը դառնան կրոնավորներ, այլ հակառակը՝ այդ արժեքներին խրախուսելու ու խթանելու ճանապարհների միջոցները պետք է գտնել, վեր բարձրացնել մարդկանց մտածողությունը և կյանքը, որով նաև կբարեփոխենք մնացած մեր կյանքի բոլոր ոլորտները»։
Քրիստոսի արձանի կառուցումը մեր դավանանքին և ընկալումներին չի համապատասխանում. Բագրատ Սրբազան
«Քրիստոսի արձանի կառուցումը մեր դավանանքին և ընկալումներին չի համապատասխանում:Ես նպատակը չեմ հասկանում և այն որոշակի իմաստով ձևակերպված չէ։ Ինչու՞ հենց այս ժամանակահատվածում։ Ինչու՞ Քրիստոսի արձան։ Սրանք հարցեր են, որոնք կյանքի իրավունք ունեն, քանի որ նպատակն էլ հստակ չէ։ Եթե առաջին քրիստոնյա ազգ եք, ապա մենք շատ ավելի ուրիշ բաներ կարող ենք իրականացնել, այլ ոչ թե կենտրոնանալ այդ արձանի վրա։ Դա ուղղալի առաջնահերթություն չունի մեր կյանքում։
․․․Պատերազմն, ինքնին լինելով ողբերգություն և աղետ, նաև մեծ հնարավորություն էր մեզ համար մեր արժանապատվությունը հաստատելու և միջոցներ ձեռնարկելու, մեր իրավունքները պարտադրելու համար։
․․․Հոգևոր արժեքների շատ խորը ճգնաժամի մեջ ենք մենք ապրում, որը մեր 21-րդ դարի նկարագիրն է, մանավանդ՝ 44–օրվա պատերազմից հետո։ Տնտեսության զարգացումը շատ լավ է, բայց գերնպատակ և վերջնանպատակ, պաշտարմունքի հասնող դա չի կարող լինել։
Մեր Տերը ինքն է ասում` «ես եմ կենդանի հացը, ձեր հայրերը մանանան կերան անապատում, բայց մեռան»։ Այսինքն՝ մանանան՝ այդ հացը պիտանի է, ցանկալի, բայց դա կարևոր չի, մեռնող է դա։ Չի կարելի միայն այդ նպատակով կամ մղվածությամբ ապրել կյանքում։ Սա պարզ օրինակներից մեկն է․ մենք հայրենիքի հսկայական կորուստ ունենք, իսկ մեզ մատուցվում է ճանապարհներ, տնտեսական զարգացում, առևտուր։ Դա խոսում է արժեքների և հոգևոր ճգնաժամի մասին։
․․․Այսօրվա խնդիրը գաղափարական դաշտ ստեղծելն է, մենք կոչված ենք գաղափարների և արժեքների ճիշտ մատուցման։ Այսօր մեր իրականության մեջ քննարկումը կամ իրավիճակի վերլուծությունը մեծ մասամբ հայհոյանքների կամ փառաբանության տիրույթում են։ Դժբաղտաբար, պետական մակարդակով չի արվում գաղափարների վերլուծությունը և մաքրությունը, որպեսզի մարդկանց ուղղություն տրվի։ Պետք է ստեղծել գաղափարական դաշտ, արժեքների վերագնահատման մասին անընդհատ խոսել։
․․․Հոգևոր կրթության անհրաժեշտություն է՝ նոր որակի և նոր մտքերի, քանի որ պատերազմից հետո այլ կյանքում ենք, այլ իրավիճակում ենք։ Սա անշուշտ երկար ժամանակի հարց է, բայց Եկեղեցին միշտ երկար ժամանակի մասին է մտածել։
․․․Եկեղեցին իր ծոցում մշտական կրել է պետականության տեսիլքը՝ անկախ նրանից թե այս օրերին ինչ հարձակումներ են տեղի ունենում այն գաղափարի վրա, որ եկեղեցին պատճառ է եղել պետության քանդմանը՝ բերելով օրինակներ 4 –րդ, 11–րդ դարերից։ Խոսում են Պապ թագավորի, Պետրոս Գետադարձի մասին։ Բայց մի բան մոռանում են, որ այդ պետության տեսիլքը եկեղեցին կրել է իր ներսում և դրա բանաձևային իմաստով լավագույն արտահայտությունը 5–րդ դարում Սահակ Պարթև կաթողիկոսն է տալիս, ասելով` երբ նախարարները, իշխանական տները իրեն մոտեցան, որպեսզի արքային գահազուրկ անի և նրա տեղը ինչ–որ մի պարսիկին կարգի, Սահակ Պարթև կաթողիկոսն իր խոսքի ձեակերպումն այսպես տվեց` «ես իմ հիվանդ գառնուկին չեմ փոխի առողջ գայլի հետ, որի գոյությունը արդեն սպառնալիք է մեզ համար», և սա կրկնվում է նաև Կիլիկյան թագավորության ժամանակ։
Մենք միշտ ասել ենք հոգու և մարմնի հարաբերակցության մասին, չի կարող մեկը տկարանալ, իսկ մյուսը՝ ուժեղանալ, ինչքան հոգին ուժեղ է, այնքան մարմինը կարող է ուժեղ լինի և հակառակը։ Սա բոլոր ժամանակներում եկեղեցի և պետության հասկացողությունը ընգրկումն է։ Այդ մոդելը եղել է Գրիգոր Լուսավորիչ – Տրդատ թագավոր, Վռամշապուհ արքա – Սահակ Պարթև կաթողիկոս ժամանակներում։
Մենք պիտի փորձենք այս մոդելը վերագտնել այսօրվա կյանքում, այլ ոչ թե փորձենք գնալ արհեստական մրցակցությանը։
Երբ մենք մի բան խոսում ենք, ասում են քաղաքականության մեջ մի խառնվենք, բայց սա մեր կյանքն է, իմ կենսագրությունն է, իմ պատմությունը, ժառանգությունը, հայրենիքն, իմ պետությունը, իմ ժողովուրդը, որի ծոցից ծնվել եմ որպես հոգևորական։ Այդ բոլոր արժեքների տեր կանգնելու ուխտ եմ կնքել ես։ Այսինքն՝ այդ բաժանման սկզբունքը անհասկանալի է։
Ժողովրդի կյանքի բարելավումը և փոփոխությունը կապված է իր հոգևոր ընկալումների և արժեքների հետ։ Պետությունն էլ պետք է այդպես գործի, ոչ թե բոլորը դառնան կրոնավորներ, այլ հակառակը՝ այդ արժեքներին խրախուսելու ու խթանելու ճանապարհների միջոցները պետք է գտնել, վեր բարձրացնել մարդկանց մտածողությունը և կյանքը, որով նաև կբարեփոխենք մնացած մեր կյանքի բոլոր ոլորտները»։
Այսօր սահմանապահ Բերդավանում էինք։ Գյուղի բարձունքին բացվեց իրենց կյանքը զոհաբերած բերդավանցի հերոսների հիշատակին նվիրված հուշահամալիրը, օծվեց խաչքարը։ Այն կառուցվել է «Բերդավան» հիմնադրամի նախաձեռնությամբ՝ բերդավանցիների և ընկերների աջակցությամբ։Կամիր ժապավենը կտրեցին, խաչքարի՝ ջրով և գինով լվացումն արեցին մեր նահատակների ընտանիքների անդամները։ Մեր նահատակ զավակների, եղբայրների ու հայրերի սխրանքին ու հաղթանակի տեսիլքին հավատարիմ ապրենք, որպեսզի կարողանանք վերականգնել մեր
Բերդավանում բացվեց իրենց կյանքը զոհաբերած բերդավանցի հերոսների հիշատակին նվիրված հուշահամալիր, օծվեց խաչքար
Այսօր սահմանապահ Բերդավանում էինք։
Գյուղի բարձունքին բացվեց իրենց կյանքը զոհաբերած բերդավանցի հերոսների հիշատակին նվիրված հուշահամալիրը, օծվեց խաչքարը։
Այն կառուցվել է «Բերդավան» հիմնադրամի նախաձեռնությամբ՝ բերդավանցիների և ընկերների աջակցությամբ։Կամիր ժապավենը կտրեցին, խաչքարի՝ ջրով և գինով լվացումն արեցին մեր նահատակների ընտանիքների անդամները։
Մեր նահատակ զավակների, եղբայրների ու հայրերի սխրանքին ու հաղթանակի տեսիլքին հավատարիմ ապրենք, որպեսզի կարողանանք վերականգնել մեր արժանապատվությունը և նզովված չգնալ այս աշխարհից։
Բերդավանում բացվեց իրենց կյանքը զոհաբերած բերդավանցի հերոսների հիշատակին նվիրված հուշահամալիր, օծվեց խաչքար
Այսօր սահմանապահ Բերդավանում էինք։
Գյուղի բարձունքին բացվեց իրենց կյանքը զոհաբերած բերդավանցի հերոսների հիշատակին նվիրված հուշահամալիրը, օծվեց խաչքարը։
Այն կառուցվել է «Բերդավան» հիմնադրամի նախաձեռնությամբ՝ բերդավանցիների և ընկերների աջակցությամբ։Կամիր ժապավենը կտրեցին, խաչքարի՝ ջրով և գինով լվացումն արեցին մեր նահատակների ընտանիքների անդամները։
Մեր նահատակ զավակների, եղբայրների ու հայրերի սխրանքին ու հաղթանակի տեսիլքին հավատարիմ ապրենք, որպեսզի կարողանանք վերականգնել մեր արժանապատվությունը և նզովված չգնալ այս աշխարհից։