« Ինչո՞ւ եք ողջին մեռելների մեջ փնտրում: Այստեղ չէ, այլ Հարություն առավ» (Ղուկ. ԻԴ 4-9):

Ղուկասու Ավետարանում կարդում ենք Սուրբ Ավետիսը ու սրտի թրթիռով փոխանցում մեկմեկու՝.

Քրիստոս Յարեաւ ի Մեռելոց
Օրհնեալ է Յարութիւնը Քրիստոսի

Այսօր մեր բոլոր եկեղեցիներում մատուցվում է Սուրբ և Անմահ պատարագ: Հարյուրավոր հավատացյալներ սրտի թրթիռով եկել են Մեծ Ավետիսն առնելու, այդ Ավետիսով ուրախանալու և միմյանց մեջ տարածելու բարի լուրը:

Բագրատ Սրբազանի Հարության տոնի քարոզից.

«Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց». այս խոսքերը ճանապարհորդել են տարբեր բնակավայրեր, ամեն ժամանակի մեջ 21 դար շարունակ և այսօր հասել են Հայաստան աշխարհ: Աշխարհի բոլոր ծագերը առանց զինվորի, առանց զորքի, առանց կատարելագործված զինատեսակների, այլ մարդկանց սրտերով, մարդկանց հոգիներով, մարդկանց մտքերով և մարդկանց տներով՝ ժամանակներ չճանաչելով ու տարածություններն անտեսելով:

Այսօր Տավուշ աշխարհում Հարության ավետիսը մեծ սիրտ դարձած՝ տրոփելով, բաբախելով, արյան պես հոսում է Դիլիջանից մինչև Նոյեմբերյան, Բերդի ողջ սահմանի երկայնքով մինչև Իջևան՝ ամեն տեղ Քրիստոսի լույսի, հաղթանակի, ճշմարտության ավետիսները պատգամելով:

Այսօրվա պատգամն ամբողջությամբ, ծայրից ծայր հարության, կյանքի խորհրդի մասին է. մահվան վրա հաղթանակ ունենալու մասին: Մահը մեր կյանքից օտար չէ. դա մեր կյանքի մի մասն է կազմում, նույնիսկ՝ հարազատությամբ, և վիճակված է յուրաքանչյուրիս: Բայց մինչև այստեղ հասնելը, մինչև մեր ոտքերը այդ սահմանագիծը հատելը ի՞նչ է մեզ սպասվում և ինչպե՞ս ենք մենք դիմավորելու դա: Ինչպե՞ս է լինելու այդ:
Քրիստոսը այս բանալին տալիս է մեզ. «Եթե Ինձ հավատաք, կունենաք այդ հարությունը»: Շատ պարզ, մեկ խոսքով, առանց մեծ, ճոխ արտահայտությունների՝ «Եթե Ինձ հավատաք, չեք մեռնելու, եթե Ինձ հավատաք՝ մահը ձեզ վրա իշխանություն չի ունենալու, եթե Ինձ հավատաք՝ գերեզմանը ձեզ համար ոչինչ է լինելու»: Սա է ամենապարզ պատգամը:
Մահվան դիմաց մենք ողբերգության մեջ ենք. ի՞նչ է կատարվելու ինձ հետ, ի՞նչ եմ դառնալու ես. գեղեցիկ գերեզմանաքա՞ր, մի հողակու՞յտ, երևի թե մոռացված, փշեր աճող… ինչպիսի՞ն եմ դառնալու ես:
Ահա այս արժանապատվության վերականգնման մասին է Հարության խորհուրդը. մարդու պատվի, հավիտենականության, մարդու Աստվածնմանության՝ Աստծուն վերադարձի: Յուրաքանչյուր ոք Աստվածնմանությունը վերականգնելու, անմահությունը ձեռք բերելու հնարավորություն ունի:

« Ինչո՞ւ եք ողջին մեռելների մեջ փնտրում: Այստեղ չէ, այլ Հարություն առավ» (Ղուկ. ԻԴ 4-9):

Ղուկասու Ավետարանում կարդում ենք Սուրբ Ավետիսը ու սրտի թրթիռով փոխանցում մեկմեկու՝.

Քրիստոս Յարեաւ ի Մեռելոց
Օրհնեալ է Յարութիւնը Քրիստոսի

Այսօր մեր բոլոր եկեղեցիներում մատուցվում է Սուրբ և Անմահ պատարագ: Հարյուրավոր հավատացյալներ սրտի թրթիռով եկել են Մեծ Ավետիսն առնելու, այդ Ավետիսով ուրախանալու և միմյանց մեջ տարածելու բարի լուրը:

Բագրատ Սրբազանի Հարության տոնի քարոզից.

«Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց». այս խոսքերը ճանապարհորդել են տարբեր բնակավայրեր, ամեն ժամանակի մեջ 21 դար շարունակ և այսօր հասել են Հայաստան աշխարհ: Աշխարհի բոլոր ծագերը առանց զինվորի, առանց զորքի, առանց կատարելագործված զինատեսակների, այլ մարդկանց սրտերով, մարդկանց հոգիներով, մարդկանց մտքերով և մարդկանց տներով՝ ժամանակներ չճանաչելով ու տարածություններն անտեսելով:

Այսօր Տավուշ աշխարհում Հարության ավետիսը մեծ սիրտ դարձած՝ տրոփելով, բաբախելով, արյան պես հոսում է Դիլիջանից մինչև Նոյեմբերյան, Բերդի ողջ սահմանի երկայնքով մինչև Իջևան՝ ամեն տեղ Քրիստոսի լույսի, հաղթանակի, ճշմարտության ավետիսները պատգամելով:

Այսօրվա պատգամն ամբողջությամբ, ծայրից ծայր հարության, կյանքի խորհրդի մասին է. մահվան վրա հաղթանակ ունենալու մասին: Մահը մեր կյանքից օտար չէ. դա մեր կյանքի մի մասն է կազմում, նույնիսկ՝ հարազատությամբ, և վիճակված է յուրաքանչյուրիս: Բայց մինչև այստեղ հասնելը, մինչև մեր ոտքերը այդ սահմանագիծը հատելը ի՞նչ է մեզ սպասվում և ինչպե՞ս ենք մենք դիմավորելու դա: Ինչպե՞ս է լինելու այդ:
Քրիստոսը այս բանալին տալիս է մեզ. «Եթե Ինձ հավատաք, կունենաք այդ հարությունը»: Շատ պարզ, մեկ խոսքով, առանց մեծ, ճոխ արտահայտությունների՝ «Եթե Ինձ հավատաք, չեք մեռնելու, եթե Ինձ հավատաք՝ մահը ձեզ վրա իշխանություն չի ունենալու, եթե Ինձ հավատաք՝ գերեզմանը ձեզ համար ոչինչ է լինելու»: Սա է ամենապարզ պատգամը:
Մահվան դիմաց մենք ողբերգության մեջ ենք. ի՞նչ է կատարվելու ինձ հետ, ի՞նչ եմ դառնալու ես. գեղեցիկ գերեզմանաքա՞ր, մի հողակու՞յտ, երևի թե մոռացված, փշեր աճող… ինչպիսի՞ն եմ դառնալու ես:
Ահա այս արժանապատվության վերականգնման մասին է Հարության խորհուրդը. մարդու պատվի, հավիտենականության, մարդու Աստվածնմանության՝ Աստծուն վերադարձի: Յուրաքանչյուր ոք Աստվածնմանությունը վերականգնելու, անմահությունը ձեռք բերելու հնարավորություն ունի:

«Ես իսկ եմ յարութիւն եւ կեանք. ով հավատում է ինձ, թէպէտ եւ մեռնի, կապրի. եւ ով կենդանի է ու ինձ հաւատում է, յաւիտեանս չի մեռնի» (Հովհաննես ԺԱ 25-26):

Քրիստոս Հարյավ ի մեռելոց
Օրհնյալ է Հարությունը Քրիստոսի

Ճրագալույց նշանակում է ճրագ լուցանել, այսինքն՝ վառել: Ճրագալույցին վառում են եկեղեցու ջահերն ու կանթեղները և վառվող մոմեր բաժանում ժողովրդին:

Հատված Բագրատ Սրբազանի Սուրբ Հարության տոնի ճրագալույցի քարոզից.

«Այսօր մեր բոլոր եկեղեցիներում է հնչում և ամբողջ Հայաստանը մի մեծ սիրտ դարձած տրոփում է մեծ ավետիսով, թե՝ «Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց»:

Հարության խորհուրդի մենք երբեք չենք զգա, եթե ապրած չլինենք խաչելության խորհուրդը: Քրիստոս մեռելներից է հարություն առել, մեռելներից հարություն առնելով՝ մեզ հստակ հույսի խոստում է տվել, որ դուք այս հոգեվիճակում մահանալու եք կոչված, բայց Ես եկել եմ ձեզ հետ գերեզմանը տարվելու, Ես եկել եմ ձեզ այդ մահվանից ազատելու: Եվ ահա սրա մասին է Հարության խորհուրդը: Մեր Տերն Իր մեկնելուց առաջ ասում է. «Ահա Ես Ձեզ հետ եմ մինչև աշխարհի վախճանը»: Եթե չենք հավատալու դրան, իմաստ չունի այս կյանքի մեջ ապրած որևէ վայրկյանը: Եթե մենք մեր աշխատանքի ապագայի արդյունքի հույսը չունենք, ապա իմաստ չունի մեր աշխատանքը: Հենց այդ հույսի մասին է մեզ հետ խեսում Հիսուսը. «Ես եկել եմ ձեզ հարության հույսը տալու, ազատելու մեղքից ու մահվանից»:

Քրիստոսի Հարության խորհուրդը այն գերեզմանված քարը գլորելու մասին է, որ այսօր դրված է մեզ վրա որպես մեղք: Մինչև սա չլինի, մենք մահացած ենք: Քրիստոսի Հարության լույսն է մեր ապրելու չափորոշիչը, խաչին գամված Քրիստոսի՝ ներողության հրավիրելու, «Հա՛յր, ների՛ր սրանց» ասելն է մեր չափորոշինչը, իր աշակերտների ոտքերը խոնարհությամբ լվացող Հիսուսի սիրո պատգամն է մեր կյանքի չափորոշիչը: Մեր ապրելն իմաստ չի ունենա, եթե չլինի այն հաստատ համոզումը, որ Աստված ինձ համար խաչվել, թաղվել ու հարություն է առել, և ես էլ նույն ճանապարհով եմ գնում»:

«Ես իսկ եմ յարութիւն եւ կեանք. ով հավատում է ինձ, թէպէտ եւ մեռնի, կապրի. եւ ով կենդանի է ու ինձ հաւատում է, յաւիտեանս չի մեռնի» (Հովհաննես ԺԱ 25-26):

Քրիստոս Հարյավ ի մեռելոց
Օրհնյալ է Հարությունը Քրիստոսի

Ճրագալույց նշանակում է ճրագ լուցանել, այսինքն՝ վառել: Ճրագալույցին վառում են եկեղեցու ջահերն ու կանթեղները և վառվող մոմեր բաժանում ժողովրդին:

Հատված Բագրատ Սրբազանի Սուրբ Հարության տոնի ճրագալույցի քարոզից.

«Այսօր մեր բոլոր եկեղեցիներում է հնչում և ամբողջ Հայաստանը մի մեծ սիրտ դարձած տրոփում է մեծ ավետիսով, թե՝ «Քրիստոս հարյավ ի մեռելոց»:

Հարության խորհուրդի մենք երբեք չենք զգա, եթե ապրած չլինենք խաչելության խորհուրդը: Քրիստոս մեռելներից է հարություն առել, մեռելներից հարություն առնելով՝ մեզ հստակ հույսի խոստում է տվել, որ դուք այս հոգեվիճակում մահանալու եք կոչված, բայց Ես եկել եմ ձեզ հետ գերեզմանը տարվելու, Ես եկել եմ ձեզ այդ մահվանից ազատելու: Եվ ահա սրա մասին է Հարության խորհուրդը: Մեր Տերն Իր մեկնելուց առաջ ասում է. «Ահա Ես Ձեզ հետ եմ մինչև աշխարհի վախճանը»: Եթե չենք հավատալու դրան, իմաստ չունի այս կյանքի մեջ ապրած որևէ վայրկյանը: Եթե մենք մեր աշխատանքի ապագայի արդյունքի հույսը չունենք, ապա իմաստ չունի մեր աշխատանքը: Հենց այդ հույսի մասին է մեզ հետ խեսում Հիսուսը. «Ես եկել եմ ձեզ հարության հույսը տալու, ազատելու մեղքից ու մահվանից»:

Քրիստոսի Հարության խորհուրդը այն գերեզմանված քարը գլորելու մասին է, որ այսօր դրված է մեզ վրա որպես մեղք: Մինչև սա չլինի, մենք մահացած ենք: Քրիստոսի Հարության լույսն է մեր ապրելու չափորոշիչը, խաչին գամված Քրիստոսի՝ ներողության հրավիրելու, «Հա՛յր, ների՛ր սրանց» ասելն է մեր չափորոշինչը, իր աշակերտների ոտքերը խոնարհությամբ լվացող Հիսուսի սիրո պատգամն է մեր կյանքի չափորոշիչը: Մեր ապրելն իմաստ չի ունենա, եթե չլինի այն հաստատ համոզումը, որ Աստված ինձ համար խաչվել, թաղվել ու հարություն է առել, և ես էլ նույն ճանապարհով եմ գնում»:

«Նա խոցվեց մեր մեղքերի համար և մեր անօրենությունների համար դատապարտվեց. մեր խաղաղության համար Նա պատիժ կրեց, և Նրա վերքերով մենք բժշկվեցինք»: (Եսայի 53.5)

Ավագ Ուրբաթը Հիսուս Քրիստոսի խաչելության, մահվան ու թաղման հիշատակության օրն է:

Աշխարհում շատ հուշարձաններ են կանգնեցվել, որոնք մարդկանց սիրո դրսևորումներն են։ Իսկ Խաչը միակն է, որ կանգնեցվեց մարդկանց չարության արդյունքում։ Խաչելության պատմության մեջ հանդիպում են մարդկային չարություն ու Աստծո սերը։

Պարադոքսն այն է, որ երբ մարդը Հին Կտակարանի պատմության մեջ մեղքեր էր գործում, Աստված չէր ներում, քանի որ օրենքի իշխանության տակ էին։ Իսկ երբ մարդը գործեց ամենածանր մեղքը՝ սպանեց Աստծո Որդուն, Աստված ներեց։ Մարդը չփոխվեց, փոխվեց Աստծո վերաբերմունքը մարդու նկատմամբ։ Ուստի փրկությունն Աստծո սիրո արդյունքն է։

«Այսօր մենք հիշատակում ենք մեր Տիրոջ խաչ բարձրանալը՝ սիրող մարդկանց հայացքներիի ներքո և այդ խաչի վրա իր հոգին ավանդեց ու աղաղակեց ամբողջ աշխարհին, ասելով՝ «Հա՛յր, ների՛ր նրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում»:
Ինչպես երեկ խոնարհության ու սիրո ամենամեծ պատգամն էր,այսօր էլ այդ սիրո տառապանքի ճանապարհից ծնված ներողության պատգամն է ուղղված մեզ. ներելու ու ներված լինելու մեր ամենօրյա պայքարի պատգամը:

Ոմանք ասում են, որ Քրիստոսը պարտվեց խաչի վրա, և այդպես էլ կլիներ, եթե տեղի չունենար հարությունը: Ոմանք էլ ասում են, որ այդ խաչելությունը քրիստոնյաների դամբարանն է. այդպես էլ կլինի, եթե մենք հաղթանակելու, մեղքից ազատվելու, մահվան հետ ոչ թե կռվելու, այլ մահվանը հանգիստ նայելու իրականության մեջ չլինենք, եթե մեր կյանքով հստակ չհամոզենք, որ մենք Քրիստոսի հետևորդներն ենք»: (Բագրատ եպս. Գալստանյան)

«Նա խոցվեց մեր մեղքերի համար և մեր անօրենությունների համար դատապարտվեց. մեր խաղաղության համար Նա պատիժ կրեց, և Նրա վերքերով մենք բժշկվեցինք»: (Եսայի 53.5)

Ավագ Ուրբաթը Հիսուս Քրիստոսի խաչելության, մահվան ու թաղման հիշատակության օրն է:

Աշխարհում շատ հուշարձաններ են կանգնեցվել, որոնք մարդկանց սիրո դրսևորումներն են։ Իսկ Խաչը միակն է, որ կանգնեցվեց մարդկանց չարության արդյունքում։ Խաչելության պատմության մեջ հանդիպում են մարդկային չարություն ու Աստծո սերը։

Պարադոքսն այն է, որ երբ մարդը Հին Կտակարանի պատմության մեջ մեղքեր էր գործում, Աստված չէր ներում, քանի որ օրենքի իշխանության տակ էին։ Իսկ երբ մարդը գործեց ամենածանր մեղքը՝ սպանեց Աստծո Որդուն, Աստված ներեց։ Մարդը չփոխվեց, փոխվեց Աստծո վերաբերմունքը մարդու նկատմամբ։ Ուստի փրկությունն Աստծո սիրո արդյունքն է։

«Այսօր մենք հիշատակում ենք մեր Տիրոջ խաչ բարձրանալը՝ սիրող մարդկանց հայացքներիի ներքո և այդ խաչի վրա իր հոգին ավանդեց ու աղաղակեց ամբողջ աշխարհին, ասելով՝ «Հա՛յր, ների՛ր նրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում»:
Ինչպես երեկ խոնարհության ու սիրո ամենամեծ պատգամն էր,այսօր էլ այդ սիրո տառապանքի ճանապարհից ծնված ներողության պատգամն է ուղղված մեզ. ներելու ու ներված լինելու մեր ամենօրյա պայքարի պատգամը:

Ոմանք ասում են, որ Քրիստոսը պարտվեց խաչի վրա, և այդպես էլ կլիներ, եթե տեղի չունենար հարությունը: Ոմանք էլ ասում են, որ այդ խաչելությունը քրիստոնյաների դամբարանն է. այդպես էլ կլինի, եթե մենք հաղթանակելու, մեղքից ազատվելու, մահվան հետ ոչ թե կռվելու, այլ մահվանը հանգիստ նայելու իրականության մեջ չլինենք, եթե մեր կյանքով հստակ չհամոզենք, որ մենք Քրիստոսի հետևորդներն ենք»: (Բագրատ եպս. Գալստանյան)

Ավագ հինգշաբթի` հաղորդության խորհուրդը սիրո խորհուրդն է։
Հիսուս Քրիստոս խաչի վրա իր արյունը թափեց մարդկանց փրկության համար Ավագ հինգշաբթին նշանավորվում է՝ Հիսուս Քրիստոսի վերջին ընթրիքը իր աշակերտերի հետ, որը դարձավ Սուրբ Հաղորդության խորհրդի հաստատում: Այդ օրը, առավոտյան մատուցվում է Սուրբ Պատարագ` ի հիշատակ Վերջին ընթրիքի ժամանակ Հաղորդության խորհրդի հաստատման:

«Եթե Ես` Տերս եւ Վարդապետս, լվացի ձեր ոտքերը, դուք էլ պարտավոր եք միմյանց ոտքերը լվանալ, որով- հետեւ մի օրինակ տվի ձեզ, որ ինչպես Ես ձեզ արեցի, դուք էլ նույն ձեւով անեք» (Հովհ. 3.1-20)

«Ինչպես Աստված աղքատացրեց Իրեն, մարդ դարձավ, այդպես էլ շարունակեց Իր խոնարհությունն անընդհատ դրսևորել, և մեծագույն օրինակը տվեց՝ ծառայի կերպարանքով ոտքերը լվանալու միջոցով: Այս ողջ խոնարհությունը, ծառայությունը մեկ մղում ունի՝ Աստծո անգնահատելի, անհավատալի Սերը: Եվ նրանք, ովքեր այս կյանքում կճաշակեն այդ Սիրո մեկ վայրկյանը, երբեք չեն ուզենա, որ այն բացակայի: Բայց ցանկանալ է պետք, որ այդ Սերը լինի: Սերը սիրողներին է սիրում, և ատում է իրեն ատողներին: Սերը երկնքի արքայության բանալին է…
Մեր հարաբերությունները խզվում, կտրվում ու խամրում են թվացյալ սիրո պատճառով. այն, որ ինքներս մեզ համոզում ենք, թե իբր սիրում ենք: Ինչքա՜ն պահանջ, պարտադրանք ունենք մեկս մյուսի հանդեպ, ինչքա՜ն ցանկություն ունենք դեպի մեզ քաշելու: Եթե սեր ունենանք, կտեսնենք նաև թե ինչքան սխալ ենք գործում, ինչքան ցավ ենք պատճառում, ինչքան վիշտ կա, որ չենք կիսում, ինչքան ուրախություն կա, որ չենք բաժնեկցում:
Այդ Սերը լուսարձակի պես կբացվի մեր գործերի վրա»:
(Բագրատ Սրբազանի քարոզից)

Խավարման կարգը Քրիստոսի մատնության և չարչարանքների հիշատակն է: Հիշատակվում են Գեթսեմանիի պարտեզում Քրիստոսի աղոթքը, Հուդայի մատնությունը, Հիսուսի հանձնումն ամբոխին, ձերբակալությունը, չարչարանքները, խաչելությունը, մահը, Պետրոսի երեք անգամ ուրացությունն ու զղջումը:

«Քրիստոսն, ըստ էության, քանդել էր ամբողջ հասարակարգը, մտածողությունը, մարդուն դրել մեծագույն մարտահրավերի առջև.ինքն իրեն հաղթելու: Մարդը, չկարողանալով ինքն իրեն հաղթել, Սիրո պատգամի մեջ մտածողության փոփոխությանը հասնել չկարողանալով՝ գտավ մեղավորին՝ Աստծուն…
Այսօր ոչինչ չի փոխվել դեպքերի ընթացքի մեջ. սա մարդու պատմությունն է՝ Աստծո ինքնակենսագրության միջոցով գրված»:
(Հատված Բագրատ Սրբազանի խոսքից)

Քարոզի ի սքանչելեացս
Աստուած մարմնով վասն իմ խաչեալ.
Մերով բնութեամբս մեռանի
Աստուած անմահ խոստովանի…

Ավագ հինգշաբթի` հաղորդության խորհուրդը սիրո խորհուրդն է։
Հիսուս Քրիստոս խաչի վրա իր արյունը թափեց մարդկանց փրկության համար Ավագ հինգշաբթին նշանավորվում է՝ Հիսուս Քրիստոսի վերջին ընթրիքը իր աշակերտերի հետ, որը դարձավ Սուրբ Հաղորդության խորհրդի հաստատում: Այդ օրը, առավոտյան մատուցվում է Սուրբ Պատարագ` ի հիշատակ Վերջին ընթրիքի ժամանակ Հաղորդության խորհրդի հաստատման:

«Եթե Ես` Տերս եւ Վարդապետս, լվացի ձեր ոտքերը, դուք էլ պարտավոր եք միմյանց ոտքերը լվանալ, որով- հետեւ մի օրինակ տվի ձեզ, որ ինչպես Ես ձեզ արեցի, դուք էլ նույն ձեւով անեք» (Հովհ. 3.1-20)

«Ինչպես Աստված աղքատացրեց Իրեն, մարդ դարձավ, այդպես էլ շարունակեց Իր խոնարհությունն անընդհատ դրսևորել, և մեծագույն օրինակը տվեց՝ ծառայի կերպարանքով ոտքերը լվանալու միջոցով: Այս ողջ խոնարհությունը, ծառայությունը մեկ մղում ունի՝ Աստծո անգնահատելի, անհավատալի Սերը: Եվ նրանք, ովքեր այս կյանքում կճաշակեն այդ Սիրո մեկ վայրկյանը, երբեք չեն ուզենա, որ այն բացակայի: Բայց ցանկանալ է պետք, որ այդ Սերը լինի: Սերը սիրողներին է սիրում, և ատում է իրեն ատողներին: Սերը երկնքի արքայության բանալին է…
Մեր հարաբերությունները խզվում, կտրվում ու խամրում են թվացյալ սիրո պատճառով. այն, որ ինքներս մեզ համոզում ենք, թե իբր սիրում ենք: Ինչքա՜ն պահանջ, պարտադրանք ունենք մեկս մյուսի հանդեպ, ինչքա՜ն ցանկություն ունենք դեպի մեզ քաշելու: Եթե սեր ունենանք, կտեսնենք նաև թե ինչքան սխալ ենք գործում, ինչքան ցավ ենք պատճառում, ինչքան վիշտ կա, որ չենք կիսում, ինչքան ուրախություն կա, որ չենք բաժնեկցում:
Այդ Սերը լուսարձակի պես կբացվի մեր գործերի վրա»:
(Բագրատ Սրբազանի քարոզից)

Խավարման կարգը Քրիստոսի մատնության և չարչարանքների հիշատակն է: Հիշատակվում են Գեթսեմանիի պարտեզում Քրիստոսի աղոթքը, Հուդայի մատնությունը, Հիսուսի հանձնումն ամբոխին, ձերբակալությունը, չարչարանքները, խաչելությունը, մահը, Պետրոսի երեք անգամ ուրացությունն ու զղջումը:

«Քրիստոսն, ըստ էության, քանդել էր ամբողջ հասարակարգը, մտածողությունը, մարդուն դրել մեծագույն մարտահրավերի առջև.ինքն իրեն հաղթելու: Մարդը, չկարողանալով ինքն իրեն հաղթել, Սիրո պատգամի մեջ մտածողության փոփոխությանը հասնել չկարողանալով՝ գտավ մեղավորին՝ Աստծուն…
Այսօր ոչինչ չի փոխվել դեպքերի ընթացքի մեջ. սա մարդու պատմությունն է՝ Աստծո ինքնակենսագրության միջոցով գրված»:
(Հատված Բագրատ Սրբազանի խոսքից)

Քարոզի ի սքանչելեացս
Աստուած մարմնով վասն իմ խաչեալ.
Մերով բնութեամբս մեռանի
Աստուած անմահ խոստովանի…

«Օվսաննա՜ Բարձրյալին, օրհնյալ լինի Նա, որ գալիս է Տիրոջ անունով…»

Ծաղկազարդը մեր եկեղեցու Տերունի տոներից է, կատարվում է Սուրբ Զատկից մեկ շաբաթ առաջ, Ավագ շաբաթվա միաշաբթի (կիրակի) օրը: Նվիրված է Հիսուս Քրիստոսի երկրային կյանքի վերջին մի քանի դրվագների՝ Հիսուսի Երուսաղեմ հանդիսավոր մուտքի  և Ղազարոսին հարություն տալու հիշատակությանը:

Այդ օրը նշանավորում է Հիսուս Քրիստոսի տանջանքների ու տառապանքների շաբաթվա սկիզբը, որ Նա կրեց՝ Իր վրա վերցնելով մարդկության մեղքերը: Ծաղկազարդի տոնի խորհրդի՝ Քրիստոսի՝ Երուսաղեմ մուտքի մասին վկայում են բոլոր չորս ավետարանիչները: Զատկի տոնախմբության համար Երուսաղեմ գնացող մարդիկ դուրս են եկել Քրիստոսին ընդառաջ՝ բացականչելով՝ «Օվսաննա Բարձրյալին, օրհնյալ լինի Նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով, օրհնյալ լինի մեր հոր` Դավթի թագավորությունը, որ գալիս է: Խաղաղություն երկնքում եւ Փառք բարձունքներում» : Ժողովուրդը Երուսաղեմում նրան ընդունել է խանդավառությամբ` ձիթենու եւ արմավենու ճյուղերը, ինչպես նաեւ իրենց զգեստները փռելով ճանապարհի վրա:

«Այսօրվա մեր զգացումները ոչնչով տարբեր չեն այն ժամանակից, երբ Հիսուսը մտնում էր Երուսաղեմ: Եթե մեր իրականությունը և այդ օրվա իրականությունն իրարից տարբեր լինեն և ոչ մի առնչություն չունենան, ոչ մի նշանակություն չի ունենա այսօրվա մեր փառաբանությունը: Հիսուսն ամեն օր է մուտք գործում: Այսօր մենք ուղղակի վերահաստատում ենք այն մեծագույն հոգևոր իրողությունը, որ ամեն օր տեղի է ունենում մեր կյանքում: Այսօր ոչ մարդիկ են փոխվել, ո՛չ էլ Աստված, և մենք նույնությամբ շարունակում ենք այդ կյանքը…»-Բագրատ Սրբազան

«Օվսաննա՜ Բարձրյալին, օրհնյալ լինի Նա, որ գալիս է Տիրոջ անունով…»

Ծաղկազարդը մեր եկեղեցու Տերունի տոներից է, կատարվում է Սուրբ Զատկից մեկ շաբաթ առաջ, Ավագ շաբաթվա միաշաբթի (կիրակի) օրը: Նվիրված է Հիսուս Քրիստոսի երկրային կյանքի վերջին մի քանի դրվագների՝ Հիսուսի Երուսաղեմ հանդիսավոր մուտքի  և Ղազարոսին հարություն տալու հիշատակությանը:

Այդ օրը նշանավորում է Հիսուս Քրիստոսի տանջանքների ու տառապանքների շաբաթվա սկիզբը, որ Նա կրեց՝ Իր վրա վերցնելով մարդկության մեղքերը: Ծաղկազարդի տոնի խորհրդի՝ Քրիստոսի՝ Երուսաղեմ մուտքի մասին վկայում են բոլոր չորս ավետարանիչները: Զատկի տոնախմբության համար Երուսաղեմ գնացող մարդիկ դուրս են եկել Քրիստոսին ընդառաջ՝ բացականչելով՝ «Օվսաննա Բարձրյալին, օրհնյալ լինի Նա, ով գալիս է Տիրոջ անունով, օրհնյալ լինի մեր հոր` Դավթի թագավորությունը, որ գալիս է: Խաղաղություն երկնքում եւ Փառք բարձունքներում» : Ժողովուրդը Երուսաղեմում նրան ընդունել է խանդավառությամբ` ձիթենու եւ արմավենու ճյուղերը, ինչպես նաեւ իրենց զգեստները փռելով ճանապարհի վրա:

«Այսօրվա մեր զգացումները ոչնչով տարբեր չեն այն ժամանակից, երբ Հիսուսը մտնում էր Երուսաղեմ: Եթե մեր իրականությունը և այդ օրվա իրականությունն իրարից տարբեր լինեն և ոչ մի առնչություն չունենան, ոչ մի նշանակություն չի ունենա այսօրվա մեր փառաբանությունը: Հիսուսն ամեն օր է մուտք գործում: Այսօր մենք ուղղակի վերահաստատում ենք այն մեծագույն հոգևոր իրողությունը, որ ամեն օր տեղի է ունենում մեր կյանքում: Այսօր ոչ մարդիկ են փոխվել, ո՛չ էլ Աստված, և մենք նույնությամբ շարունակում ենք այդ կյանքը…»-Բագրատ Սրբազան

Եթե մեկն ուզում է հետևել ինձ, թող ուրանա իր անձը, վերցնի իր խաչը և գա իմ հետևից. որովհետև ով ուզենա փրկել իր կյանքը, պիտի կորցնի այն, և ով որ Ինձ համար կորցնի իր կյանքը, պիտի գտնի այն: (Մատթեոս 16.24)

Նոյեմբերյանի տարածաշրջանի Ջուջևան գյուղի Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցին դարձել էր հավատի հաստատման ու հույսի ճառագայթներ սփռող ուխտավայր:

Այսօր Տավուշի թեմի առաջնորդ գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյանը Սուրբ և Անմահ Պատարագ մատուցեց այս համայնքում: Հայոց Եկեղեցու առաջին կաթողիկոսի՝ Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի անունը կրող եկեղեցում Սուրբ Պատարագի խորհրդին մասնակցելու էին հավաքվել Ջուջևանի բնակիչները, ուխտավորներ Իջևանից և Երևանից: Ներկա էին Նոյեմբերյանի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ արժանապատիվ Տեր Սմբատ քահանա Աբրահամյանը, Իջևանի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ արժանապատիվ Տեր Թորգոմ քահանա Մարգարյանը:

Ներկայացնում ենք մի հատված Բագրատ Սրբազանի քարոզից.
«Եթե բարեկարգ լինի մեր ներքին կյանքը, բարեկարգ կլինի նաև մեր արտաքին կյանքը: Հակասություն լինել չի կարող, բացառված է: Արտաքին կյանքի բարեկարգությունը անպայման չի նպաստելու մեր ներքին կյանքի բարեկարգությանը, բայց հակառակը ճիշտ է: Եթե մեր ներսը բարեկարգված եղավ՝ լցված հավատով ու սիրով, մեր դուրսն էլ այդպես կլինի: Ներսում ուրախացող մարդը դրսում չի կարող տխուր լինել, ներսում վերելք ապրող մարդը դրսում չի կարող ստորին աստիճանի վրա գտնվել, ներսում վերանորոգություն ունեցող մարդը չի կարող դրսում քանդել: Ներսում սեր ունեցող մարդը չի կարող դրսում ատելություն ունենալ: Իսկ դրսում ատելություն ունեցողը սեր բացարձակ չունի: Եվ դրա համար է մեր Տերն ասում. ուրացեք այդ ներքին կապանքը, շղթան՝ անձը և հետևեք Ինձ: Ներսում՝ սրտում, հոգու մեջ լուծեք ձեր հարցերը, և դրսում ամեն ինչ կլուծվի:

Ինչպես որ վստահ եմ, որ շուտով արևը կլինի մեր աշխարհի վրա, կտաքացնի, կջերմացնի մեր մարմինները, այնպես էլ՝ որ մեր հոգու արևը կբացվի և կջերմացնի մեր սրտերն ու հոգիները: Եվ մենք խաչը շալակած լինելուց չենք փախչի, այլ այդ խաչը շալակած լինելուց հպարտություն և ուրախություն կզգանք, որովհետև կգիտակցենք, որ խաչ ենք կրում, այլ ոչ թե խաչը կլինի մեր ուսերին, իսկ մենք չենք իմանա, թե այդ ինչ ծանրություն է…»:

 

Եթե մեկն ուզում է հետևել ինձ, թող ուրանա իր անձը, վերցնի իր խաչը և գա իմ հետևից. որովհետև ով ուզենա փրկել իր կյանքը, պիտի կորցնի այն, և ով որ Ինձ համար կորցնի իր կյանքը, պիտի գտնի այն: (Մատթեոս 16.24)

Նոյեմբերյանի տարածաշրջանի Ջուջևան գյուղի Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ եկեղեցին դարձել էր հավատի հաստատման ու հույսի ճառագայթներ սփռող ուխտավայր:

Այսօր Տավուշի թեմի առաջնորդ գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյանը Սուրբ և Անմահ Պատարագ մատուցեց այս համայնքում: Հայոց Եկեղեցու առաջին կաթողիկոսի՝ Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչի անունը կրող եկեղեցում Սուրբ Պատարագի խորհրդին մասնակցելու էին հավաքվել Ջուջևանի բնակիչները, ուխտավորներ Իջևանից և Երևանից: Ներկա էին Նոյեմբերյանի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ արժանապատիվ Տեր Սմբատ քահանա Աբրահամյանը, Իջևանի տարածաշրջանի հոգևոր հովիվ արժանապատիվ Տեր Թորգոմ քահանա Մարգարյանը:

Ներկայացնում ենք մի հատված Բագրատ Սրբազանի քարոզից.
«Եթե բարեկարգ լինի մեր ներքին կյանքը, բարեկարգ կլինի նաև մեր արտաքին կյանքը: Հակասություն լինել չի կարող, բացառված է: Արտաքին կյանքի բարեկարգությունը անպայման չի նպաստելու մեր ներքին կյանքի բարեկարգությանը, բայց հակառակը ճիշտ է: Եթե մեր ներսը բարեկարգված եղավ՝ լցված հավատով ու սիրով, մեր դուրսն էլ այդպես կլինի: Ներսում ուրախացող մարդը դրսում չի կարող տխուր լինել, ներսում վերելք ապրող մարդը դրսում չի կարող ստորին աստիճանի վրա գտնվել, ներսում վերանորոգություն ունեցող մարդը չի կարող դրսում քանդել: Ներսում սեր ունեցող մարդը չի կարող դրսում ատելություն ունենալ: Իսկ դրսում ատելություն ունեցողը սեր բացարձակ չունի: Եվ դրա համար է մեր Տերն ասում. ուրացեք այդ ներքին կապանքը, շղթան՝ անձը և հետևեք Ինձ: Ներսում՝ սրտում, հոգու մեջ լուծեք ձեր հարցերը, և դրսում ամեն ինչ կլուծվի:

Ինչպես որ վստահ եմ, որ շուտով արևը կլինի մեր աշխարհի վրա, կտաքացնի, կջերմացնի մեր մարմինները, այնպես էլ՝ որ մեր հոգու արևը կբացվի և կջերմացնի մեր սրտերն ու հոգիները: Եվ մենք խաչը շալակած լինելուց չենք փախչի, այլ այդ խաչը շալակած լինելուց հպարտություն և ուրախություն կզգանք, որովհետև կգիտակցենք, որ խաչ ենք կրում, այլ ոչ թե խաչը կլինի մեր ուսերին, իսկ մենք չենք իմանա, թե այդ ինչ ծանրություն է…»:

 

Իջևանի Սուրբ Ներսես Շնորհալի եկեղեցում առավոտյան Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազանի հանդիսապետությամբ տեղի ունեցավ հոգեհանգստյան կարգ ի հիշատակ նկարչուհի Սևան Նագգաշյանի:
Ապա սահմանապահ Վազաշեն գյուղում հենց նկարչուհու բառերով անվանակոչված «Հավեսին սենյակի» բացումը: Վազաշենում էին նկարիչներ, քանդակագործներ, անիմատորներ, ինչպես նաև Երևանի «Արեգնազան» կրթահամալիրի սաներ և ուսուցիչներ:

«Մենք պետք է դուրս գանք մեր անձնական նեղ սահմաններից ու գնանք դեպի իրական սահման`մարդկանց մոտ, որտեղ կյանքն իսկապես սահմանային է…»,- Սևան Նագգաշյանի այս խոսքերն են նշանաբան դարձել «Հավեսին սենյակի» գաղափարի կյանքի կոչման համար:

Սա մի վայր է, որտեղ երեխաները կկարողանան արվեստով զբաղվել. այստեղ նրանք ոչ միայն նկարել ու քանդակել կսովորեն, այլև կհանդիպեն հայտնի արվեստագետների հետ, կմասնակցեն վարպետաց դասերի (նաև՝ առցանց): Նրանց պարբերաբար կայցելեն և կդասավանդեն արվեստագետներ Երևանից և այլ քաղաքներից:
Սևան Նագգաշյանի այս գաղափարը նկարչուհու վաղաժամ մահից հետո կյանքի է կոչվում Տավուշի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպս. Գալստանյանի օրհնությամբ՝ «Հայ ձմեռ պապ» բարեգործական հիմնադրամի կողմից՝ Սևանի ընտանիքի ու ընկերների աջակցությամբ և Awesome հիմնադրամի դրամաշնորհով:

Իջևանի Սուրբ Ներսես Շնորհալի եկեղեցում առավոտյան Տավուշի թեմի առաջնորդ Բագրատ Սրբազանի հանդիսապետությամբ տեղի ունեցավ հոգեհանգստյան կարգ ի հիշատակ նկարչուհի Սևան Նագգաշյանի:
Ապա սահմանապահ Վազաշեն գյուղում հենց նկարչուհու բառերով անվանակոչված «Հավեսին սենյակի» բացումը: Վազաշենում էին նկարիչներ, քանդակագործներ, անիմատորներ, ինչպես նաև Երևանի «Արեգնազան» կրթահամալիրի սաներ և ուսուցիչներ:

«Մենք պետք է դուրս գանք մեր անձնական նեղ սահմաններից ու գնանք դեպի իրական սահման`մարդկանց մոտ, որտեղ կյանքն իսկապես սահմանային է…»,- Սևան Նագգաշյանի այս խոսքերն են նշանաբան դարձել «Հավեսին սենյակի» գաղափարի կյանքի կոչման համար:

Սա մի վայր է, որտեղ երեխաները կկարողանան արվեստով զբաղվել. այստեղ նրանք ոչ միայն նկարել ու քանդակել կսովորեն, այլև կհանդիպեն հայտնի արվեստագետների հետ, կմասնակցեն վարպետաց դասերի (նաև՝ առցանց): Նրանց պարբերաբար կայցելեն և կդասավանդեն արվեստագետներ Երևանից և այլ քաղաքներից:
Սևան Նագգաշյանի այս գաղափարը նկարչուհու վաղաժամ մահից հետո կյանքի է կոչվում Տավուշի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպս. Գալստանյանի օրհնությամբ՝ «Հայ ձմեռ պապ» բարեգործական հիմնադրամի կողմից՝ Սևանի ընտանիքի ու ընկերների աջակցությամբ և Awesome հիմնադրամի դրամաշնորհով:

«Մեզ հայր ենք ճանաչում Սուրբ Ավետարանը, և մայր` Առաքելական Կաթողիկե Եկեղեցին, և թող ոչ ոք իբրև չար անջրպետ մեջ ընկնելով` մեզ սրանից չբաժանի» (Եղիշե):

Այս տարի փետրվարի 23-ին Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին նշում է Սուրբ Վարդանանց զորավարների և 1036 վկաների տոնը: 451թ. մայիսի 26-ին Ավարայրի ճակատամարտում նահատակության պսակն ընդունեցին հայոց ութ մեծամեծ նախարարներ և 1036 զորականներ՝  «վասն հավատո և վասն հայրենյաց»:

Տոնի առթիվ այսօր Անաղբյուր գյուղի Սուրբ Վարդանանց անունը կրող եկեղեցում Սուրբ և Անմահ Պատարագ մատուցեց արժանապատիվ Տեր Շավարշ քահանա Սիմոնյանը: Ակնաղբյուրի այս եկեղեցին կառուցված է «Վարդանի ծառ» կոչվող կաղնու մոտ, որը Վարդան Մամիկոնյանը տնկել է 450թ.՝ մոտակայքում գտնվող Խաղխաղ վայրում պարսկական զորքերին ջախջախիչ պարտության մատնելուց հետո:

Տեր Հայրը նշեց, որ Սուրբ Վարդանանց պատերազմը շարունակվում է առ այսօր, և մենք էլ, Վարդանանց սրբերի բարեխոսությամբ, պիտի հաղթող լինենք հոգևոր պատերազմում. «Այս հավատից մեզ ոչ ոք չի կարող խախտել. ո´չ հրեշտակները, ո´չ մարդիկ, ո´չ սուրը և ո´չ հուրը, ո´չ ջուրը և ո´չ էլ որևէ այլ դառն հարված…». հազար հինգ հարյուր տարի առաջվա հավատքի այս խոստովանությունն է մեզ բերել- հասցրել քսանմեկերորդ դար, և այսօր մենք էլ ենք մարտահրավերների առաջ: Այսօր չկան պարսից սուրը, փղերը, զորքը, որ բացահայտ գալիս էին մեզ վրա, սակայն Վարդանանց պատերազմն առ այսօր շարունակվում է: Մենք հոգևոր պատերազմի մեջ ենք, և փորձում ենք ամուր պահել այն հավատքը, որից մեզ ոչինչ չի կարողացել հետ պահել»:

«Մեզ հայր ենք ճանաչում Սուրբ Ավետարանը, և մայր` Առաքելական Կաթողիկե Եկեղեցին, և թող ոչ ոք իբրև չար անջրպետ մեջ ընկնելով` մեզ սրանից չբաժանի» (Եղիշե):

Այս տարի փետրվարի 23-ին Հայաստանյայց Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին նշում է Սուրբ Վարդանանց զորավարների և 1036 վկաների տոնը: 451թ. մայիսի 26-ին Ավարայրի ճակատամարտում նահատակության պսակն ընդունեցին հայոց ութ մեծամեծ նախարարներ և 1036 զորականներ՝  «վասն հավատո և վասն հայրենյաց»:

Տոնի առթիվ այսօր Անաղբյուր գյուղի Սուրբ Վարդանանց անունը կրող եկեղեցում Սուրբ և Անմահ Պատարագ մատուցեց արժանապատիվ Տեր Շավարշ քահանա Սիմոնյանը: Ակնաղբյուրի այս եկեղեցին կառուցված է «Վարդանի ծառ» կոչվող կաղնու մոտ, որը Վարդան Մամիկոնյանը տնկել է 450թ.՝ մոտակայքում գտնվող Խաղխաղ վայրում պարսկական զորքերին ջախջախիչ պարտության մատնելուց հետո:

Տեր Հայրը նշեց, որ Սուրբ Վարդանանց պատերազմը շարունակվում է առ այսօր, և մենք էլ, Վարդանանց սրբերի բարեխոսությամբ, պիտի հաղթող լինենք հոգևոր պատերազմում. «Այս հավատից մեզ ոչ ոք չի կարող խախտել. ո´չ հրեշտակները, ո´չ մարդիկ, ո´չ սուրը և ո´չ հուրը, ո´չ ջուրը և ո´չ էլ որևէ այլ դառն հարված…». հազար հինգ հարյուր տարի առաջվա հավատքի այս խոստովանությունն է մեզ բերել- հասցրել քսանմեկերորդ դար, և այսօր մենք էլ ենք մարտահրավերների առաջ: Այսօր չկան պարսից սուրը, փղերը, զորքը, որ բացահայտ գալիս էին մեզ վրա, սակայն Վարդանանց պատերազմն առ այսօր շարունակվում է: Մենք հոգևոր պատերազմի մեջ ենք, և փորձում ենք ամուր պահել այն հավատքը, որից մեզ ոչինչ չի կարողացել հետ պահել»:

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ամեն տարի փետրվարի 14-ին նշում է Տեառընդառաջը: Տերունի այս տոնը հիշատակում է 40 օրական Հիսուսի ընծայումը տաճարին: Տոնի նախօրեին կատարվում է Երեկոյան ժամերգություն և նախատոնակ: Տոնի օրը  Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի տնօրինությամբ հռչակված է նորապսակների օրհնության օր:

Իջևանի Սուրբ Ներսես Շնորհալի եկեղեցում այսօր՝ Երեկոյան ժամերգությունից հետո, Տավուշի թեմի առաջնորդ գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյանը կատարեց նորապսակների օրհնության կարգ, խնդրելով, որ Աստված պաշտպան ու ապավեն լինի նորապսակ զույգերին իրենց ողջ կյանքի ընթացքում.

«Եվ այժմ աղաչում ենք Քեզ, Տե՛ր, օրհնիր նորապսակ այս ընտանիքները, ինչպես օրհնեցիր մեր նախահայրերին ու նախամայրերին, որովհետև Դու նրանց կանչեցիր արժանացնելու Քո քաղցր օրհնությանը և նրանց գլուխները զարդարեցիր պատվական քարերի պսակներով, որպեսզի իրենց կյանքի ընթացքում լինեն անարատ, միմյանց սիրեն հոգևոր սիրով և ապրեն միաբան ու համերաշխ…»:

Բագրատ Սրբազանն օրհնությունից հետո նորապսակներին մաղթեց, որ իրենց կյանքի ճանապարհին ուղեկցի Աստվածային սերը, և իրենց կյանքերում երբեք չկորցնեն Քրիստոսի ներկայությունը:

Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին ամեն տարի փետրվարի 14-ին նշում է Տեառընդառաջը: Տերունի այս տոնը հիշատակում է 40 օրական Հիսուսի ընծայումը տաճարին: Տոնի նախօրեին կատարվում է Երեկոյան ժամերգություն և նախատոնակ: Տոնի օրը  Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսի տնօրինությամբ հռչակված է նորապսակների օրհնության օր:

Իջևանի Սուրբ Ներսես Շնորհալի եկեղեցում այսօր՝ Երեկոյան ժամերգությունից հետո, Տավուշի թեմի առաջնորդ գերաշնորհ Տեր Բագրատ եպիսկոպոս Գալստանյանը կատարեց նորապսակների օրհնության կարգ, խնդրելով, որ Աստված պաշտպան ու ապավեն լինի նորապսակ զույգերին իրենց ողջ կյանքի ընթացքում.

«Եվ այժմ աղաչում ենք Քեզ, Տե՛ր, օրհնիր նորապսակ այս ընտանիքները, ինչպես օրհնեցիր մեր նախահայրերին ու նախամայրերին, որովհետև Դու նրանց կանչեցիր արժանացնելու Քո քաղցր օրհնությանը և նրանց գլուխները զարդարեցիր պատվական քարերի պսակներով, որպեսզի իրենց կյանքի ընթացքում լինեն անարատ, միմյանց սիրեն հոգևոր սիրով և ապրեն միաբան ու համերաշխ…»:

Բագրատ Սրբազանն օրհնությունից հետո նորապսակներին մաղթեց, որ իրենց կյանքի ճանապարհին ուղեկցի Աստվածային սերը, և իրենց կյանքերում երբեք չկորցնեն Քրիստոսի ներկայությունը: